Hoe is Absent In Body ontstaan?
Mathieu: ‘Enkele jaren geleden bracht het label Hypertension onder de naam The Abyss Stares Back een serie split-EP’s uit. Het was eigenlijk de bedoeling dat Syndrome, het soloproject van Mathieu, er een plaatkant voor zou verzorgen en Scott Kelly de andere. Scott stelde toen voor iets samen te maken. De eerste versie van het Syndrome-nummer voor deze release was ‘Absence’, dus er was zelfs ook meteen een beginnetje voor een naam. Nu had Scott aangegeven dat hij vooral geïnteresseerd was in het instrumentale en hij even geen zin had om te zingen. Maar ja, als Colin in je andere band zit, hoef je natuurlijk niet te lang te zoeken.’
Colin: ‘Nu klinkt dat iets eenvoudiger dan het was. De muziek van wat Absent In Body is geworden, heeft een volledig andere sfeer dan wat Amenra doet. Het is veel meer monotoon, veel meer machinaal en agressief. Na het nummer tientallen keren beluisterd te hebben, en echt de sfeer van de muziek op me te laten inwerken, kwam ik tot de conclusie dat de muziek nood had aan een veel agressievere en lagere stem dan ik gewend ben om te gebruiken. Daarom was ik er niet meteen zeker van of ik wel de juiste persoon voor dit project was. Het was uiteindelijk Tim De Gieter (bassist van Amenra – MvL), die deze EP heeft opgenomen, die vroeg of ik de stem in m’n gedachte kon horen. Aangezien ik dat inderdaad kon, zat de stem dus ‘in mij’ en was het enkel een kwestie van hem te vinden en te gebruiken. Door m’n stem op deze manier te gebruiken, had ik ook meer de mogelijkheid om een agressieve, bijna verstikkende emotie over te geven. Veel zang, veel woorden, wat het gevoel moet geven van een wild dier wat in het nauw gedreven is.’
Wat zat er in de muziek dat daarom vroeg?
Mathieu: ‘Deze ‘Plague God’ is een zwaar album, een album dat draait rond onrust, rond dreiging, rond verstikking. Het gevoel dat je vandaag de dag krijgt door in een stramien gevangen te zitten van (negatieve) informatie die je overstelpt. Er zijn honderden problemen, rampen, misdaden, pijn, verdriet, … Elke dag, elk uur hoor en zie je zaken die je bang, boos en verdrietig maken en op een bepaalde manier voel je je schuldig over het feit dat je er niets aan doet, of kan doen. Vroeger hoorde je vooral wat er fout ging binnen je dorp of je stam, maar nu weet je direct van elke genocide of milieuramp aan de andere kant van de wereld. Het is natuurlijk goed dat ook deze misstanden voldoende bekendheid krijgen, maar we zijn mentaal nog onvoldoende ontwikkeld om daar mee om te gaan; om die informatie een plaats te geven. En dat gevoel van dreiging proberen we te laten horen. Zware mechanische geluiden om het onverschillige en negatieve weer te geven, en meer analoge, organische geluiden om het tribale en natuurlijke van de mens te beschrijven. Datzelfde idee hebben we proberen terug te laten komen in het artwork, een onnatuurlijke schedel als een vertrouwd beeld wat je tegelijkertijd vreemd is.’
En daarmee zien jullie een duidelijk verschil tussen Amenra en deze Absent in Body?
Mathieu: ‘Ja, aan Absent In Body ligt wel echt een ander gevoel ten grondslag. We voelen ons zeker niet beperkt tot een muziekgenre, maar merken wel dat we ons het meest thuis voelen in de donkerte, de tristesse. De uitdaging voor ons is om binnen die sfeer iets ‘magisch’ te creëren. Want wij zien (goede) muziek nog steeds als ongelooflijk machtig. Goede muziek kan een volledig eigen wereld creëren en kan je bijvoorbeeld in staat stellen om gecontroleerd ook negatieve emoties te verwerken. In Amenra zit veel hoop en troost, terwijl Absent In Body onrust is. Met deze band zitten we qua sfeer misschien meer in de buurt van de oude Godflesh of Author & Punisher.’
En toen zijn jullie maar gaan aankloppen bij een van de meest bekende drummers binnen het wereldje?
Mathieu: ‘Ja, haha! Igor Cavalera is natuurlijk een icoon. En hij is redelijk veel van z’n tijd in Gent omdat hij met Soulwax speelde en zijn vrouw, Laima, op het Gentse DeeWee label zit. Zo bewogen we ons op een bepaald moment in dezelfde vriendenkring, en ook dan wordt er vaak gefilosofeerd dat ‘we eens iets samen moeten doen’.
Colin: ‘Zowel het samenwerken met Igor als met Scott zijn toch wel puberwensen die in vervulling gaan. We hebben bijvoorbeeld een lange tijd geleden nog weleens tegen elkaar gedagdroomd dat als we ooit op hetzelfde podium als Neurosis mogen staan, we het summum bereikt zouden hebben en we er wel mee op konden houden. Toen dat eenmaal gebeurd was, werd het summum ooit met hen te touren, etc. etc. tot waar we nu staan en er een echte vriendschapsband is ontstaan.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 206.
