Het is een zonnige zaterdagochtend, de videochat wordt gestart en bassist Olli-Pekka Laine begroet direct met een spontane goeiemorgen. We starten ons gesprek over de switch van producer van Jens Bogren naar Jacob Hansen, de man die Volbeat mee heeft helpen maken tot een reus binnen de hedendaagse muziekwereld. Van waar de keuze voor Hansen? Laine: ‘We hadden drie albums in een rij gemaakt met Jens, als het ware een soort trilogie, en we vonden het belangrijk om eens andere horizonten te gaan opzoeken. Jacob Hansen leek ons een geschikte kandidaat. Hij is een old school guy, net zoals wij. We wilden die vibe dus zeker niet kwijt en gingen met hem op zoek naar een verdere verfijning van onze sound binnen dat concept. Hij is daar enorm goed in geslaagd, hij is een man met een hele goeie en aangename workflow. Met Jens was het zeker ook goed samenwerken, maar hij had de neiging om meer zijn idee door te duwen. Jacob liet ons meer Amorphis zijn en begeleidde ons perfect naar het mooie resultaat dat we nu hebben bereikt. Zijn studio ligt trouwens ergens in the middle of nowhere in Ribe, Denemarken. Er was daar eigenlijk niets, geen winkels, geen bars, enkel wij en de studio. Juist door die locatie was het goed om in volle focus modus te gaan en hij is een heel aimabele kerel om mee te werken.’
Het artwork van het album neemt je mee naar een andere wereld, iets waar andere hoezen van de band in het verleden ook al in slaagden. Nochtans was er bij het online publiceren van de afbeelding van ‘Borderland’ enige commotie ontstaan over het feit of de hoes wel door een echte kunstenaar zou zijn gemaakt. Sommige lui betichten de band van een AI-cover, met name de menselijke figuren zouden een beetje ‘speciaal’ zijn. Niets is minder waar, het is ontworpen door Marald Van Haasteren, een Nederlandse kunstenaar die eerder al voor mooie namen zoals Baroness, Alcest, Ghost en zelfs Metallica werkte. Oli-Pekka heeft er zo zijn mening over: ‘Mij kan het in feite niet schelen of een artiest AI gebruikt of niet, maar het mag niet té artificieel zijn. De menselijke hand moet nog voelbaar en zichtbaar zijn. Er zijn de dag van vandaag veel artiesten die er gebruik van maken en voor mij doet een kunstenaar wat voor hem het beste past. Ikzelf ben om duidelijk te zijn zelf geen fan van die gegenereerde afbeeldingen. Zoals ik je al zei, ik ben old school en ik vind dat muziek en beeldende kunst organisch moeten zijn.’
Dat brengt ons bij het concept van het album. De teksten worden al sinds ‘Silent Waters’ uit 2007 door Pekka Kainulainen geschreven. De bassist is heel tevreden over die jarenlange samenwerking: ‘Hij woont in Finland en is een bron van Finse folklore en tradities. Vroeger haalden we veel inspiratie uit de Kalevala (het Finse nationale epos) en sinds 2007 werken we dus samen met Pekka. Hij zit vol inspiratie en schrijft de perfecte teksten voor de band. Hij trekt doorheen de Finse landschappen en doet zo ideeën op en hij is ook multimedia-artiest en kunstenaar. De teksten worden eerst in het Fins geschreven om de pure essentie te vatten en dan nauwkeurig vertaald naar het Engels. De pure diepgang van de teksten kan ik je niet uitleggen, maar het gaat over leven en dood en de impact van daarop op generaties. Want hoe je het ook draait of keert, we ervaren in wezen allemaal dezelfde emoties, los van elke cultuur of maatschappelijke status.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 234.
Op 4 november samen met o.a. Arch Enemy in de AB in Brussel.
