‘Ik was zo gefocust op Powerflo en BillyBio dat ik eigenlijk geen interesse had in opnieuw samenkomen. Voor mij was mijn historie met Biohazard eigenlijk een afgesloten hoofdstuk. Totdat ik op een donderdagavond met onze manager en goede vriend Scott Koenig een uur lang aan de telefoon hing. Ik was helaas de laatste van zijn vrienden die hem sprak. Wanneer je vriend in het ziekenhuis op zijn sterfbed ligt – wat achteraf bleek –, dan wil je vooral over hém praten. Maar hij sprak meer over mij en wat ik aan het doen was, dan over hemzelf. Het laatste wat hij tegen me zei was: ‘Luister. Vergeet alle dingen die er hebben gespeeld tussen jou en Evan. Tussen Bobby en Evan. Je bent het aan jezelf én aan de fans verschuldigd om de band nieuw leven in te blazen.’ Ik was er niet van overtuigd, maar bedankte hem voor het advies. De volgende dag kreeg ik een telefoontje dat hij in de ochtend was overleden. Ongeveer een maand later was er een memorial bij de Rainbow Bar & Grill en ik liep daar Evan tegen het lijf. Ik schudde hem de hand en zei dat ik hem liever onder betere omstandigheden was tegengekomen, maar dat ik blij was om hem te zien. Hij zei hetzelfde. We gaven elkaar een knuffel en gingen ieder onze weg. Zelfs toen was ik nog niet geïnteresseerd. Maar die woorden van Scott bleven echoën in mijn hoofd en ik dacht terug aan al die leuke tijden die ik met die gasten heb gehad. Toen ben ik alsnog akkoord gegaan om weer samen te gaan spelen.’
Over één ding is Graziadei vervolgens heel duidelijk: noem het vooral geen reünie. Want: ‘Een reünie is weer samen komen, wat shows spelen en lol trappen. Een reünie betekent vaak dat je voor het geld weer bij elkaar komt en dat het net zo lang duurt, tot er ruzie ontstaat. Maar dat is bij ons nooit gebeurd en was ook niet de intentie. We kwamen terug samen, jamden wat nummers in de repetitieruimte en het voelde zo ontzettend identiek aan hoe het voelde in de vroege jaren. Biohazard heeft nooit gedraaid om de business, de repetities en de productie. Nee, het draaide bij ons altijd meer om de vibe. Als de vibe goed is, zijn wíj goed. Al die andere zaken zijn extra’s. De vibe is het allerbelangrijkste. Toen besefte ik dat het geen reünie, maar een nieuw begin was. We speelden samen en hadden een geweldige tijd met elkaar op het podium. En het werd beter en beter. Dus bleven we er voor gaan. Want wanneer we allemaal de neuzen dezelfde kant op hebben staan, dan valt er met ons niet te fucken. We hebben nu meer energie op het podium dan de meeste bands die in de twintig zijn. En wij zijn zelf al lang geen twintig meer. De energie die ons destijds greep, drijft ons nu ook. Logisch dus, dat we een nieuw album konden maken. Ik ben blij dat ik het besluit heb genomen om terug te komen.’
Kijk en luister naar de eerste video’s van het nieuwe album en je zult bevestigd zien dat wat Graziadei hier stelt, inderdaad het geval is. De energie, de sfeer, de vibe zoals hij het noemt; het is allemaal aanwezig. Graziadei verklaart waar het vandaan komt. ‘We hebben nu al een paar jaar met elkaar op tour al die klassieke Biohazard-nummers gespeeld. Show na show was te gek en we hebben er echt enorm van genoten om samen weer op het podium te staan. Die live-energie van Biohazard stroomde daardoor door onze aderen toen we deze plaat gingen maken. Onze producer, Matt Hyde, had ook een belangrijke invloed. Hij besprak met mij mijn werk met Powerflo en BillyBio. Hij zei: ‘Luister, het is cool wat je doet met Powerflo en BillyBio. Je bent enorm gegroeid als zanger, songschrijver en al die dingen. En dat is goed.’ Hij bracht het wat dat betreft heel beleefd. ‘Maar’, zo vervolgde hij, ‘ik wil niet dat je Billy Biohazard bent uit 2023. Ik wil dat je Billy Biohazard uit 1995 bent. Vergeet alles wat je in al die jaren hebt geleerd. Gooi het weg’, zo zei hij. En dat ging zelfs over mijn zangtechniek. Ik heb door de jaren heen van zangleraren geleerd hoe ik moet schreeuwen en hoe ik elke avond met Biohazard op het podium kan staan. Ik deed dertig minuten voor ik het podium op moest van die stem warming-ups. Maar dat heb ik allemaal uit het raam gegooid. Want vroeger kende ik dat ook allemaal niet. Ik kreeg daardoor weer het gevoel dat ik Billy Biohazard uit 1993 was. En iedereen van ons had dat gevoel. Precies dat haalde het beste in ons naar boven; van Bobby’s leads tot aan Danny’s drums en Evans en mijn vocalen.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 234.
