‘The Screaming Of The Valkyries’ is naar Cradle normen best wel een speciale titel te noemen. Het heeft een zeker Manowar-gehalte, maar we mogen het gerust ook ergens anders gaan zoeken: ‘Ik vond dit een passende titel voor een plaat omdat het een bepaalde dreiging in zich heeft. Naar het schijnt zou er toch ooit een einde der tijden aankomen, zoals geloofsinstellingen als de Katholieke Kerk je doen willen geloven. De Valkyries (Walkuren) zijn de vrouwen die in de Noordse mythologie het einde der tijden aankondigen. Ik vind het goed klinken en er gaat een doomy sfeer en dreiging van uit.’ Muzikaal lijkt er hier en daar wel geflirt te worden met NWOBHM, zoals in het enorm catchy ‘White Hellebore’, maar dit blijkt eerder een mooi toeval: ‘We mixen vele soorten metal door elkaar, we zijn een eclectische band en zorgen ervoor dat alles altijd mooi samen hangt, dat het één geheel vormt.’
Heel fascinerend is het artwork, dat een soort absurde erotiek uitstraalt zoals wel meerdere hoezen van de band dat doen. Het lijkt wel een schilderij en het heeft zeker een bepaalde aantrekkingskracht, je kan er namelijk blijven naar kijken. Voor de mensen die houden van Hiëronymus Bosch is dit een must, het is een verfijnd stukje donkere kunst. Het doet ook denken aan een tafereel uit de film ‘Bram Stoker’s Dracula’, het meesterwerk van Francis Ford Coppola. Vooral dan aan de scene die toont hoe de hoeren van de vampier met hun lichaam aan elkaar hangen met een teveel aan ledematen. Ze maken onmenselijke bewegingen en het geeft je een ongemakkelijk gevoel als je het bekijkt. Dani pikt hier graag op in: ‘Net zoals de muziek is er veel tijd en passie gestoken in het artwork. Ik gaf de teksten aan de artiest en vroeg hem van daaruit te vertrekken. Het is een prachtig stuk. Het is ook geen AI, maar puur het werk van een mens, van een kunstenaar. We zijn er heel tevreden mee en het straalt perfect de sfeer uit van onze muziek. Wat is dat trouwens met die AI, daar ben ik helemaal geen fan van. Puurheid is wat telt, dat hoort bij kunst.’
De teksten gaan als vanouds ook weer over de geneugten des leven zoals hedonisme, vampirisme, seks en horror. We zijn niet anders gewend van de kleine Brit. Zijn teksten zijn altijd af en lezen vaak als gedichten. Zo heeft Dani er rechtstreeks voor gezorgd dat in de tienerjaren van ondergetekende er heel wat ‘moeilijkere’ Engelse woorden werden aangeleerd. Daar is hij duidelijk mee opgezet. Soms lijkt het wel of je een werkje van Lord Byron of Aleister Crowley zit te lezen. Op de vraag wie zijn grootste inspiratiebronnen zijn op vlak van het auteurschap van teksten, reageert hij enthousiast: ‘Ik zie teksten schrijven ook als een vorm van kunst en dan laat ik mij inspireren door meesters. Zo ben ik inderdaad een groot liefhebber van Crowley en George Gordon (Lord) Byron. Laat mij ook Charles Baudelaire niet vergeten, want die lees ik ook heel graag en dat werkt altijd inspirerend. Een tekst hoort bij het totaalpakket van de muziek. Het is er onlosmakelijk mee verbonden. Zo is dat ook met wat je doet als band in het geheel. Alles wat je uitbrengt en doet moet kaderen in een groter concept, iets dat jou uniek maakt als band. Met Cradle doen we het al altijd op die manier en er moet goed worden over nagedacht omdat dit een o zo belangrijk gegeven is.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 229.
