Het nieuwe tijdperk van The Acacia Strain werd online ingeleid met de woorden ‘Welcome to the low era’. Wat houdt dit tijdperk in en wat betekent dit voor jou?
‘Je mag het vrij letterlijk nemen en ‘low’ interpreteren als alle soorten lage, negatieve gevoelens. We gaan extra guur en kil met onze nieuwe muziek. We hebben het gevoel dat er heel veel mensen momenteel doorheen moeilijke periodes gaan en te maken krijgen met donkere gedachten. Dat is bij ons niet anders en dat vertalen we in onze muziek. Je moet wel weten: we schijnen een extra licht op deze donkerheid zodat je het duidelijk kan zien én er iets aan kan doen. Onze muziek is iets om mee aan de slag te gaan. Neem de negativiteit vast bij de horens en leer ermee te groeien. Voor alle woede en tristesse bieden wij graag een uitlaatklep. Om die te maken, moet je zelf bereid zijn diep te graven en ongezellige composities te maken.’
Net zoals op het vorige ‘Step Into The Light’ blijven jullie ditmaal bij kortere nummers. Is dit een bewuste keuze? Dat is nog maar een recente ontwikkeling bij jullie.
‘Onze gedachte was gewoon steeds: hebben we alles gezegd en gespeeld dat we willen brengen? Is het nummer áf? We keken nooit naar de lengte. We wilden al het overtollige vet eraf trimmen. Een nummer langer maken door gewoon hetzelfde refrein nog eens te spelen? Nee. Het moet interessant blijven. Betekent dat bijgevolg dat sommige nummers onder de twee minuten zijn? Geen probleem. Onze focus lag op pure actie en chaos. Ik vind dat sommige van onze oudere nummers ook korter zouden kunnen. Zeker live denk ik bijvoorbeeld wel vaker: ‘Ben ik nu weer hetzelfde aan het spelen?’ Als we vandaag onze song ‘Bitter Pill’ zouden opnemen, zou het einde een heel pak worden ingekort. Ik krijg soms wel de feedback van fans die me dan komen zeggen dat het keigoed is, maar te kort. So what? Zet het dan gewoon nog eens op (lacht)!’
The Acacia Strain gaat meedogenloos hard en donker. Tegelijk hebben jullie steeds zichtbaar enorm veel plezier op het podium en brengen jullie hilarische videoclips uit. Hoe zit het met de woede-plezierbalans?
‘Langs de ene kant heb je alles dat ons kwaad maakt in het echte leven. In plaats van dat tot onze ziel en onze families te laten doorbloeden, smijten we dat eruit in onze muziek. Door die woede te kanaliseren, zijn we zelf niet de hele tijd kwaad. Ik wil niet constant pissed en treurig rondlopen. Als ik deze muziek niet kon maken, zou ik me waarschijnlijk veel vaker als een klootzak gedragen. Ik vind het amusant dat mensen er soms van verschieten als ze me ontmoeten en ik gewoon vriendelijk ben. Natuurlijk, ik wil gewoon plezier maken met m’n vrienden! We nemen onze muziek enorm serieus, maar niet onszelf. Zo krijg je de combi zoals in de clip van ‘A Call Beyond’. Een videoclip opnemen is soms echt een klotewerk met enorm veel herhaling. Dan willen we op z’n minst iets unieks en grappigs brengen. Ik heb al véél te veel videoclips gezien van bands die hun nieuwe song spelen in een verlaten magazijn.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 235.
