Dikschneider & The Old Gang is een concept, gebaseerd op drie zangers, want ook Peter Baltes doet zijn duit in het zakje. Je stelt meteen duidelijk dat dit geen band, maar een project is. Waarom eigenlijk?
Udo: ‘Het zijn gewoon zes muzikanten die samenkomen en muziek maken met vooral heel veel plezier. Daar begon het destijds ook mee en dat willen we zo houden. Het startte met een EP in de pandemie als ‘charity-project: alle opbrengsten gingen naar crewleden en mensen uit onze omgeving die het moeilijk hadden door de restricties van de pandemie. Veel mensen uit de muziekbusiness zaten thuis met hun vingers te draaien. Optreden en op tour gaan mocht niet, dus kwam er ook geen geld in het laatje. Aanvankelijk wilden we het daarbij laten, een full album stond niet op de planning, maar de fans hebben er anders over beslist. Het ontwikkelde zich eigenlijk vrij langzaam, maar op een gegeven moment was er genoeg materiaal en hebben we gezamenlijk geluisterd en gezegd: ‘Ja, dit is interessant’. Het echte opnemen en samenstellen begon pas echt zo’n anderhalf à twee jaar geleden. En nu is er dus ‘Babylon’, met veel interessante muziek, al zeg ik het zelf (lacht). Ik heb er ontzettend van genoten om dit op te nemen. We hebben vaak hard gelachen en veel plezier gehad.’
Manuela, hoe ben jij hierbij betrokken geraakt? Met alle respect, maar jouw naam is voor veel metalfans minder bekend. Was dat toevallig?
Manuela: ‘Nee hoor, ik geloof niet in toeval. Alles gebeurt met een reden in het leven. Ik ben al vijftien jaar professioneel zangeres en leerde Udo en Stefan kennen toen ik op tour was met de concertband van de Bundeswehr. Zij zochten een zangeres voor het ‘We Are One’-album. Ik werd gevraagd, ik was meteen enthousiast en … het klikte. We leerden elkaar beter kennen, niet alleen als muzikanten, maar ook als mensen, en van het een kwam het ander. Het was, zoals Udo net zei, niet gepland. Het gebeurde echt op verzoek van het publiek.’
Udo, vergeef het ons; maar je bent niet meer de jongste in het vak. Wat houdt je op de been?
Udo: ‘Eén woord: plezier! Nieuwe muziek maken, optreden, de stem doet het nog goed, ik ben nog gezond – waarom zou ik thuis zitten en monopoly spelen? Muziek houdt mij jong. Wie stopt, wordt snel oud.’
