Sallach zit pas sinds 2020 bij de band – hij verving Sebastian ‘Sushi’ Biesler, inmiddels bekend als Ghøstkid –, maar is dus wel al meteen woordvoerder van de band. Sinds hij erbij kwam, ging het alleen maar bergopwaarts met de band. Een toeval, aldus Sallach. ‘Ja, leg de schuld niet bij mij neer, haha! Het komt niet enkel door mijn input. Het is óns werk en niet míjn werk. Het was teamwork en ik was gewoon de gelukkige die in de band mocht. We hebben met zijn zessen een heel goede dynamiek samen. We zijn niet enkel een band of team, maar ook heel goede vrienden. De twee jaar van de pandemie zijn heel goed voor ons geweest. We hadden daardoor de kans om heel creatief te werk te gaan en elkaar echt te leren kennen.’ Dat is best opmerkelijk, want doorgaans leer je elkaar pas écht kennen als je weken achtereen op elkaars lip in een klein busje door Europa tourt. Sallach is het daar mee eens. Maar: ‘We tourden al heel vaak samen. Mijn vorige band – To The Rats And Wolves – en Electric Callboy zijn al heel wat jaar bevriend met elkaar. We kenden elkaar dus goed, al is met elkaar gaan werken, nummers schrijven en video’s opnemen wel echt anders.’
Menigeen heeft een haat/liefdeverhouding met de band, die tot voor kort door het leven ging als Eskimo Callboy. Dat kwam vaak door het simplistische materiaal en het gevoel dat de band vooral makkelijk leek te willen scoren. Toch ontaardden ondanks het polariserende karakter van de mix van happy hardcore en metal optredens van het sextet steevast in een feestje. En net toen de band wat serieuzer leek te worden op het album ‘Rehab’ uit 2019, vertrok Biesler, voegde Nico zich bij de band en maakte het zestal een u-bocht: de bepaald niet serieuze single ‘Hypa Hypa’ werd een gigantisch succes. Sindsdien is menig podium te klein voor de band en konden zelfs de grootste criticasters op zijn minst een glimlach niet onderdrukken of werden zelfs fan. Sallach: ‘Ik heb dat zo vaak gehoord van mensen. We schreven dat nummer aanvankelijk trouwens voor de grap. We sloegen niet bewust die richting in. We zaten in de studio en ik had wat teksten in gedachten. Pascal en Daniel hadden een idee bij het geluid. Het was gewoon een proces. Natuurlijk heb ik mijn invloed erop gehad. Ik bedoel; dat moet ook. Het is immers mijn werk. Maar ik denk dat er gewoon als vanzelf een nieuwe dynamiek ontstond toen ik bij de band kwam. Overigens is ook dat nummer niet heel moeilijk om te spelen of te zingen. Maar daar gaat het ook niet om. We wilden in die donkere, depressieve tijd rond de pandemie gewoon grappig zijn. En mensen laten zien dat niet alles slecht is. Dat je nog steeds lol kunt maken. En dat je jezelf niet te serieus hoeft te nemen. Wees jezelf en doe wat je wilt. Wij konden het succes van ‘Hypa Hypa’ ook niet plannen. Het overkwam ons.’
Een formule vinden leidt ook tot een risico: het risico om in herhaling te vallen. Sallach onderkent dat dat gevaar op de loer ligt, maar is er tegelijkertijd niet bang voor. ‘We waren ons na het succes van ‘Hypa Hypa’ bewust van dit probleem en we schreven ook wel wat materiaal dat vergelijkbaar is. Zoals ‘Pump It’ en ‘We Got The Moves’, of zelfs ‘Spaceman’. Ondanks dat ze verschillen, volgen ze dezelfde receptuur. We schreven echter ook rustigere nummers als ‘Fuckboi’, wat eigenlijk een liefdesliedje is. De nieuwe plaat bestaat dus niet enkel uit partymetal. Het is heel gevarieerd en gaat van rustig naar hard. Je moet ook niet proberen om dat succes van ‘Hypa Hypa’ op te volgen met een succesvoller nummer. Ik geloof daar niet in. Je moet gewoon muziek maken en misschien vinden mensen het tof, misschien ook niet. Je weet dat toch nooit van tevoren.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 209.
