‘Tja, hoe komt dat? Na ‘Saudades de Rock’ hebben we een paar jaar de wereld roundgetourd en daarna even pauze genomen. Nuno (Bettencourt, gitarist) kreeg het aanbod om met Rihanna op tournee te gaan en ik heb met Hurtsmile, mijn andere band waar ook mijn broer Mark deel van uitmaakt, eindelijk een paar albums kunnen maken. Daarnaast zit ik, eveneens met Marc, in de tribute band Slip Kid, waarmee we een ode brengen aan The Who, waar we beiden al van kindsbeen af fan van zijn. We hebben de afglopen jaren flink wat optredens gegeven met beide bands en voor je het goed en wel beseft, zijn er maanden of zelfs jaren voorbijgegaan. En ja, ook het schrijfproces heeft flink wat tijd in beslag genomen. Daar mag je inderdaad een perfectionistisch trekje in zien, al is het nu ook weer zo erg niet.’
‘Six’ is een heel gevarieerd album geworden. Een gevolg van die ruime tijd die jullie genomen hebben om te schrijven?
‘Zo kun je het inderdaad omschrijven. Door de jaren heen zijn er een paar nummers die wat ouder werden en niet meer binnen het concept pasten. Op een bepaald ogenblik, ergens in 2017 of 2018 meen ik me te herinneren, dachten we dat we de plaat af hadden, maar we bleven desondanks toch verder werken. Hoe meer we schreven, hoe moeilijker het werd om te kiezen omdat er telkens weer een andere benadering – noem het gerust een andere inspiratie – uit de bus kwam. Vandaar dat we op het einde van de rit uit een breed spectrum konden kiezen en dat keert ook mooi terug in de tracklist op ‘Six’. Op sommige nummers grijpen we terug naar het oudere Extreme met iets meer popelementen - ik denk aan ‘Banshee’ - eigenlijk het spul waarvan ik denk dat mensen dat verwachten van ons. Anderzijds heeft onze muziek zich door de jaren heen verder ontwikkeld onder invloed van dingen die we gehoord of gedaan hebben. Daarmee bedoel ik niet dat we nu Rihanna-getinte songs hebben gemaakt, het gaat eerder om subliminale elementen uit zaken die Nuno en ik hier of daar hebben opgepikt. Dat maakte dat we uiteindelijk uit een massa songs konden kiezen en het resultaat een mooie staalkaart is van waar Extreme vandaag voor staat.’
Er zijn bepaalde, eerder ‘cheesy’ nummers waar mensen in het algemeen naar verwijzen als het over Extreme gaat, terwijl er zoveel meer te beleven valt. ‘More Than Words’, ‘Hole Hearted’, … voelen jullie je verplicht om die ‘best-sellers’ telkens opnieuw live te spelen?
‘Ik voel me niet verplicht, ik doe dat zelfs met veel plezier. Op dit punt in onze carrière zijn er bepaalde nummers die je gewoon moet spelen. De mensen verwachten dat en het is net dankzij die mensen dat we een mooie carrière hebben kunnen uitbouwen. Vergeet ook niet dat we regelmatig op plaatsen, zelfs landen, komen waar we in het verleden niet hebben gespeeld. Ik herinner me die ene keer dat we in Polen waren en ‘More Than Words’ niet op de setlist stond. We speelden die dag samen met Aerosmith. Na afloop stormde Steven Tyler onze kleedkamer binnen en schold ons meteen de huid vol: ‘Waarom heb je dat niet gespeeld?’ - Wij: ‘… Euh, omdat we geen zin hadden om het te doen.’ - Hij: ‘Je móet dat liedje doen. Hoe vaak hebben jullie hier al gespeeld?’ – Ik: ‘In Polen? Geen idee, niet zo vaak denk ik.’ – Hij: ‘Deze mensen kwamen om dat nummer te horen. Dus doe je dat!’ … Vandaag zijn we de beste vrienden, maar toen kwam het wel behoorlijk hard aan als zo’n grootheid je de les spelt, zelfs al heb je zelf een paar wereldhits gescoord. Natuurlijk kriebelt het enorm om de nieuwe songs te spelen, maar we weten goed genoeg dat ook de ‘oudjes’ op het menu moeten staan.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 216.
