Ik vind het erg knap dat je zowat alles op het album zelf doet. Hoe heb je dat geleerd?
‘Gewoon door het te proberen. Ik begon Hellripper in mijn eentje omdat ik niet zo betrokken was bij de lokale muziekscene indertijd. Ik kende niemand die geïnteresseerd was in bands als Toxic Holocaust, Venom of Darkthrone. Daarom besloot ik gewoon alles zelf te schrijven en op te nemen, in plaats van te wachten op de juiste leden om een band te formeren. Ik heb alles gaandeweg geleerd en door de jaren heen ben ik beter geworden, denk ik. Ik vind dat mijn productie en songwriting zijn verbeterd. De nummers zijn interessanter geworden, meer complex. Als je dit album vergelijkt met mijn eerste EP is dat een heel verschil. Die EP was veel meer metal punk, veel meer rechtdoorzee met nummers van twee minuten en vooral powerchords. Dit nieuwe album heeft bijvoorbeeld een nummer van acht minuten dat bestaat uit twintig verschillende stukken. Ik ben gewoon YouTube-filmpjes gaan kijken, online forums gaan bezoeken. Op basis daarvan heb ik kunnen uitvissen hoe het allemaal werkt.’
Welke instrumenten speel je allemaal?
‘Mijn voornaamste instrument is gitaar, gevolgd door bas. Drums zijn niet mijn sterkste punt, maar ik kan er redelijk mee overweg. Ik ben niet zo’n heel goede vocalist, maar ik werd geforceerd om dat zelf te doen omdat ik geen andere bandleden kon vinden toen ik begon. Door de jaren heen heb ik een techniek ontwikkeld die voorkomt dat ik mijn keel ruïneer door constant te schreeuwen. Nu zijn de vocalen wat hoger geworden, dat past heel goed bij de muziek. Ik zou willen dat ik ook doedelzak kon spelen, maar daar heb ik gewoon de tijd niet voor.’
Je koos een gemeenschappelijk thema voor de nummers.
‘Elke nummer is beïnvloed door Schotland. Ik woon sinds een paar jaar in de Schotse Hooglanden en dat inspireerde me te verdiepen in de lokale duistere folklore, zoals in ‘The Nuckelavee’. Dat is de eerste single en is gebaseerd op een afschrikwekkende, gigantische paard-achtige demon met de torso van een ruiter bevestigd aan zijn rug. De tweede track, ‘The Deceiver’, is gebaseerd op Macbeth en het titelnummer, ‘Warlocks & Withered Hags’ op een gedicht van Robert Burns. ‘The Cursed Carrion Crown’ gaat over de legende van Sawney Bean en zijn clan, die in een grot leefden en kannibalen waren. Alle nummers zijn dus gebaseerd op de donkere kant van Schotland, zodat het past in het concept van Hellripper. Ik ben altijd wel geïnteresseerd geweest in folklore, maar dit was wel voor het eerst dat ik me er zo ver in heb verdiept. Het is erg leuk om die verhalen te ontdekken, sommige zijn echt waanzinnig.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 213.
