We brengen een toast uit op je nieuw album ‘Over The Horizon Radar’.
‘Dat lijkt me een prima idee. Dit album heeft een meer persoonlijke en existentiële aanpak dan diegenen die ik voorheen maakte. Het is minder conceptueel, meer oprecht en bevat thema’s over het dagelijkse leven die mij en anderen bezighouden. ‘Life On Death Road’ (voorganger uit 2017) bevatte ook oprechte songs zoals ‘The Optimist’ of ‘Fire To The Sun’ waarop mijn roots beter tot uiting kwamen, daarin hoorde je invloeden van Paul Rodgers en Whitesnake. Ik heb getracht om mijn invloeden meer achterwege te laten en voelde me hierdoor vrijer zonder enige druk van de platenfirma. De muziekbusiness is steeds een vreemd gegeven geweest, er hangt een bepaalde politiek getinte sfeer rond die steeds toeneemt. Je moet soms uitkijken wat je uitbrengt zonder van piraterij te worden beschuldigd.’
Wat is het verhaal achter de titel ‘Over The Horizon Radar’?
‘Het is bedoeld als een metafoor, als je je droom wilt waarmaken, moet je blijven scannen zodat je hem kunt waarmaken. Je moet hiervoor je radar aanwenden op een positieve manier en verder kijken dan de horizon. Het idee hierachter kreeg ik door een artikel te lezen over een radarstation in Australië dat JORN (Jindalee Operational Radar Network, een over-the-horizon-radar) heet. Het is een van de meest geavanceerde radarsystemen en wordt voor militaire doeleinden wordt ingezet. Ik heb me hierin verdiept en zo is de song over de menselijke radar ontstaan en kreeg ook de albumcover vorm. Het is dus echt toeval dat mijn voornaam de afkorting vormt voor dit gesofisticeerde radarsysteem.’
In april trad je op in het Sportpaleis ter ere van Graspop Metal Moose. Hoe beviel dat concept jou? Het was een soort ‘metal schlager festival’ met polonaises en dj’s waarbij sloten bier werden geconsumeerd.
‘Het was voor mij een nieuw gegeven en ik weet dat die concepten vooral aanslaan bij andere soorten muziek zoals rave- en technoparty’s. Na de pandemie vond ik dat wel een fris en origineel idee om van metal een groot feest te maken. Het lijkt me een logische stap in de evolutie van grote evenementen. Het vervangt geenszins een festival, maar het is wel een leuke aanvulling of alternatief. Het is een concept dat parallel kan lopen naast reguliere shows. Ik vond de pyrotechnics, de grote podia en de videoschermen met bijbehorende lichtshow wel indrukwekkend. Mijn show was geslaagd, ik moest enkele nummers vertolken waarbij ik alles kon geven zonder te moeten doseren. Het publiek was uitzinnig, de sfeer was top, wat kun je meer wensen? Het was voor mij een luxe om maar even op een podium te staan zonder dat ik daar echt moe van werd. Er was een gezonde mix van een jong en een wat ouder publiek die zich zij aan zij goed amuseerden. Daarna heb ik me nog opgehouden in de vipruimte met Doro, dat was een fijn weerzien met haar.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 208.
