De naam Kvaen spreek je uit als ‘Kven’. De band is vernoemd naar het volk dat in vroeger tijden in de regio Norbotten leefde, waar Jacob nu nog woont, in Zweeds Lapland. De omgeving inspireert hem absoluut als hij nieuwe nummers schrijft: ‘Je omgeving beïnvloedt de manier waarop je dingen ziet en hoort. Hier hebben we extreem weer en het noorderlicht, dat helpt wel. Nu ben ik toch al behoorlijk productief, want ik schrijf constant nieuwe muziek. Maar ik breng alleen nummers uit waar ik voor 100% trots op ben. Het refrein en de gitaarsolo vind ik de belangrijkste onderdelen van een song. John Fogerty is bijvoorbeeld een belangrijke inspiratiebron. Al die hits van Creedence zijn belachelijk goed. Zo catchy. Ik probeer die catchiness te combineren met extreme metal. Het mag nooit saai worden en daarom maak ik geen album met 40 minuten alleen maar blastbeats. Er moet ruimte zijn voor dynamiek en melodie.’
We hebben het nu over ‘The Formless Fires’, maar in zijn productiviteit is Jacob al lang bezig met nieuwe nummers. Daarvoor haalt hij veel inspiratie uit zijn album van het jaar, de nieuwe plaat van Rotting Christ: ‘Die is zo enorm goed. De laatste tijd luister ik meer en meer naar Griekse metalbands, want die hebben een unieke sound. Soms raak ik wel verveeld door de Noordelijke sound die alle bands hier hebben. De Grieken hebben een atmosfeer gecreëerd in hun muziek die niemand anders heeft. Hun oude werk is heel primitief, maar wat ze momenteel op muzikaal gebied doen, is zeer overtuigend. Daar heb ik lang naar gezocht en daar put ik inspiratie uit. Nu ben ik nooit met één song tegelijk bezig, het zijn altijd meerdere nummers tegelijk. Als ik vastzit bij eentje, ga ik verder met een andere. En zo krijg ik weer ideeën voor het eerste nummer. Het is alsof je een heel moeilijke puzzel oplost. Het kost veel energie en tijd, maar wanneer je het eindresultaat hoort, is het zeer bevredigend.’
De titel ‘The Formless Fires’ is voor Jacob een metafoor, zo legt hij uit: ‘Er brandt een innerlijke vlam in me. Die spoort me aan om deze dingen te doen, dus drie albums uitbrengen in vier jaar tijd en continu spelen en touren. Ik geef niet op, maar geloof in mezelf en mijn band. Als kind was ik nergens goed in. Niet in sport en niet om als een stoere jongen in een stoere auto te rijden. Ik was overal slecht in, behalve in muziek. Daar was ik al van jongs af aan goed in en voor mij is muziek de zin van het leven. Die innerlijke vlam blijft voor altijd branden. Dat zie je ook in het artwork van de plaat.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 224.
