Ik vind het nog steeds vreemd om over een band te praten met de naam van een ziekte.
‘Ja, daar ben ik het mee eens, maar het is te laat om het nu te veranderen. We waren jonge, domme mensen die geen Engels konden spreken en we vonden het woord in een woordenboek. Toen we ontdekten wat we gekozen hadden, was het te laat. Maar iedereen kent de groep nu als Leprous. Vroeger dachten de mensen dat we een death metalgroep waren.’ Maar je speelde toch met je schoonbroer, Ihsahn? ‘Ja, inderdaad, maar dat is al even geleden. Leprous is te groot om nog bij Ihsahn te spelen. Haha! Enkel onze vroegere gitarist Øystein Landsverk speelt er nog bij.’
‘Melodies Of Atonement’: is dat in de betekenis van verzoening of van boetedoening?
‘Zoals ik het zie, is het alsof ik op een bepaalde manier een soort reiniging van de ziel heb ondergaan de afgelopen jaren. En het is natuurlijk alleen maar de woordspeling. Het is niet louter zoals verzoening in een religieuze context, het is gewoon de basis, louter die reiniging van de ziel. Toen ik het album ‘Pitfalls’ schreef, bevond ik me op een heel donkere plaats. Een gevoel dat bij ‘Aphelion’ wat beter was, maar er werd nog steeds aan gewerkt. En nu ben ik al een hele tijd op een heel goede plek en dus in zekere zin vertegenwoordigt elke melodie een deel van dat pad dat ik heb gevolgd. De muziek bevat bijna geen orkestrale elementen meer, want die komen later op mijn volgende soloplaat. ‘16’, mijn eerste soloalbum, was niet echt symfonisch, maar de volgende zal dat wel zijn. Ik wist dat ik het alleen zou schrijven en ik huurde zelfs al een Noors orkest in. Een verschijningsdatum is er nog niet, het is nog in de voorbereidingsfase en ik kan er ook nog niet zoveel over vertellen.‘
Kan je een voorbeeld geven van een nummer dat meer symfonisch was op het vorige album?
‘Het einde van ‘Nighttime Disguise’ bevat veel strings en blazers. Idem voor ‘Running Low’. Heel veel van de nummers bevatten echte strijkers en echte koperblazers. We gebruikten die meer en meer, maar we hadden het gevoel dat het in zekere zin de overhand nam. Het nam de identiteit over van de mensen die in de band speelden met instrumenten die we niet hadden. Dus daarom hebben we besloten om ons te concentreren op de mensen die we wél hebben. We wilden het ook iets zwaarder maken, want mijn soloproject zal een stuk rustiger zijn. De line-up bij Leprous is heel goed met dat zwaardere werk. De meesten zijn ooit begonnen in de metalwereld. Baard, de drummer, speelt bijvoorbeeld bij Borknagar. Enkel Symen de bassist heeft nooit metal gespeeld.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 225.
