‘Ten’ is het tiende en het allerlaatste album van de band. Is het overlijden van Pat Torpey de belangrijkste reden om te stoppen met de band?
‘Ik deed onlangs een interview met het magazine Burrn! uit Japan, samen met Billy Sheehan. Ze vroegen me of dit echt het laatste album was en ik antwoordde dat ik hoopte om er nog één te maken in de toekomst. Maar Billy antwoordde dat het echt wel het laatste album is. Voor we Nick in ons project betrokken, dachten we inderdaad dat we moeilijk konden doorgaan zonder Pat. Hij was nu eenmaal één van de oprichters van de groep en we hadden het gevoel dat het geen zin had om verder te gaan. Maar om eerlijk te zijn word ik ook een beetje moe van het optreden, ook al hou ik van het publiek. We zijn nu één jaar op tournee en het begint in de kleren te kruipen. Ik hou trouwens niet van het reizen, ik ben al zo lang op de baan dat ik nog amper mijn eigen kinderen herken. Daarnaast ben ik met veel andere projecten bezig zoals Avantasia en het Japanse project Tak Matsumoto Group. Zo’n twintig jaar geleden startte ik voor Sony Records Mr. Vocalist, waarvoor ik een beetje zoals Michael Bublé elke Kerstmis een album in Japan uitbreng. En dan heb ik nog mijn akoestische optredens. Bij elk optreden van Mr. Big doen we zo’n 24 songs en dat begint te wegen. Het slapen in een tourbus en de vliegreizen zijn er te veel aan. Natuurlijk is het leuk om Rome of Londen te zien, maar er geraken is klote. Soms verwijst men naar The Rolling Stones, maar zij doen slechts één show per week he.’
Er zijn veel blues-invloeden in de nummers op dit album. Was dat de bedoeling?
‘Absoluut. Wanneer we in 1988 de groep oprichtten, spraken we over onze favoriete bands. Het weerkerend thema was de British Invasion van de jaren 60 en 70 met groepen als Humble Pie, Spooky Tooth, Free, Bad Company en Led Zeppelin. De invloeden van bluesrock komen vooral van John Mayall, Eric Clapton, Jimmy Page en The Yardbirds. Zelf heb ik altijd een soulvolle blues-stem gehad, daar valt niet aan te ontkomen. We probeerden in 2009 om al die invloeden te integreren in het album ‘What If…’. We gebruikten toen allerlei typische instrumenten die in bluesrock gebruikelijk zijn. We wilden het simpel houden, maar uiteindelijk hebben we misschien net wat te veel toegevoegd. De songs waren echt goed, maar uiteindelijk klonk het allemaal wat te dof. Wat het geluid en de composities van Mr. Big betreft zou ik dit album net achter ‘Lean into It’ zetten. Maar het nieuwe album heeft alles wat ik wilde voor de blueprint van de groep. Ik wilde ruimte en droogte in mijn stem, maar die kreeg ik niet. Je kan elke kraak in mijn stem horen en ik vond het maar niks. Maar de producer zei dat het klonk als passie en dan dacht ik ‘als jij het zegt’. Het klinkt allemaal wat zachter dan op voorgaande albums, alhoewel dat niet oorspronkelijk de bedoeling was. Paul Gilbert en ikzelf kwamen samen in november en schreven gedurende drie weken aan dit album, inclusief de weekends. We wilden geen kopie maken van één van onze oudere albums. Toen ik bij hem in Portland kwam, vroeg Paul of ik iets zoals ‘Addicted To That Rush’ of ‘Daddy, Brother’ had geschreven. Maar dat was niet het geval.’
Veel mensen kennen je alleen van ‘To Be With You’. Heb je daar vrede mee?
‘Wie zou dat niet leuk vinden? Het is eigenlijk lachwekkend hoeveel deuren die ene song voor ons geopend heeft. Soms vragen mensen mij op een vliegtuig in welke groep ik speel, omdat ze vermoeden dat ik een muzikant ben. Als ik Mr. Big zeg dan horen ze het in Keulen donderen. Dan zeg ik dat ik nog maar 35 jaar met de groep bezig ben, soms een beetje werk en enkele keren getrouwd ben. En vervolgens laat ik de song op mijn smartphone afspelen: ‘Holy shit, ben jij dat?’. Ik hou er nog steeds van om die song live te brengen. Iedereen zingt het refrein mee’.
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 224.
