Als we vragen naar de herkomst van de albumtitel, blijkt dat die niet maar lukraak gekozen werd. ‘Bij sommige platen begin je meteen met een duidelijk plan, bij andere kijk je achteraf pas wat het geworden is. ‘Don’t Go In The Forest’ hoort bij die tweede categorie. We hebben het gewoon gemaakt, laten groeien zoals het moest, en daarna gezocht naar een titel die erbij past. Er zitten meerdere lagen in dat idee. Ten eerste weerspiegelt het hoe het schrijfproces verliep. We zijn als het ware het bos in getrokken, figuurlijk dan, ideeën ontstaan vaak uit iets vaags. Je ziet een appel en ineens denk je: ik moet een motor bouwen. Dat soort rare sprongen maakt je brein. Meestal duik ik even in die abstracte ideeënwereld, kom snel weer boven en probeer er iets concreets van te maken. Maar deze keer bleef ik langer onder water. Ik zwom wat rond in die ideeënvijver en schreef vanuit dat gevoel. Ik liet het ontstaan en keek pas later of het eigenlijk wel logisch was. Het was een soort reis door het duister. Daarnaast gaat het ook over eerlijkheid. Bij elk album probeer je lagen van onzin weg te pellen en dichter bij jezelf te komen. Dat voelt soms alsof je een taboe doorbreekt. En dat is iets wat Avatar en metal in het algemeen vaak doet: we gaan juist naar die plekken waar je zogezegd niet mag komen. Emotioneel, mentaal, soms zelfs fysiek. Als iemand zegt: ‘Ga daar niet heen’, dan denken wij: ‘Juist wel.’’
‘En dan is er nog de bovenste laag – de theatrale kant van Avatar. We zijn ook gewoon een showband die plezier maakt. Denk aan dat mysterieuze, donkere bos zoals je dat als kind zag. Daar is een open plek, een circus verschijnt uit het niets en je hoort muziek uit de tent. Daar stap je binnen. Dat is het theatrale aspect, die surrealistische wereld waar wij ons graag in begeven. We zijn grote fans van David Lynch en dat zie je terug in hoe we denken over het bos zoals in ‘Twin Peaks’, met de Black Lodge en White Lodge. Het openingsnummer ‘Tonight We Must Be Warriors’ voelt als een soort aankondiging, een oproep voordat je dat bos instapt.’
Met zo’n donkere titel is het duidelijk dat Avatar meer fan is van de duistere sprookjes van de broeders Grimm dan van Disney. Zo laten we Johannes eventjes grasduinen in zijn geheugen naar wat destijds zijn favoriete sprookje was. ‘Heel wat verhalen, zou ik zeggen. De sprookjes van Grimm zeker – ‘Hans en Grietje’ schiet me meteen te binnen. Maar omdat ik Zweeds ben, kreeg ik ook veel andere dingen mee: veel Astrid Lindgren, veel folklore. Al die invloeden vloeien eigenlijk samen tot één geheel. Oude verhalen van honderden jaren oud, gemixt met tekenfilms. Weet je wat me echt is bijgebleven? De fabel van de sprinkhaan en de mier. Om een of andere reden is dat een kernherinnering van toen ik die voor het eerst hoorde. Dat verhaal leidde uiteindelijk tot het concept achter ‘Feathers And Flesh’. Het werd het vertrekpunt voor het schrijven van die fabel, en het nummer ‘Fiddler’s Farewell’ is daar zelfs nog een overblijfsel van, een echo van dat eerste idee. Het album evolueerde daarna verder, maar dat lied paste nog steeds perfect. Dus als ik er eentje moet kiezen, dan die.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 235.
