‘Ik weet niet hoe mensen erop gaan reageren, maar 'Darker Still' is het meest gevarieerde werk dat we ooit gemaakt hebben. Tegelijkertijd is het ook het meest toegankelijke album dat we ooit geschreven hebben.’ Als we vragen of de band beïnvloed werd door anderen, legt Winston ons uit dat er heel wat invloeden zijn. ‘We schrijven met zijn allen en op het laatste komt de producer zijn werk nog eens doen. Al die verschillende individuen luisteren naar zoveel verschillende genres. Die worden dan gefilterd tot Parkway Drive. Dan spreek ik van progressieve rock uit de jaren zeventig maar ook heel wat invloeden uit de jaren negentig zoals Metallica, Machine Head en Pantera maar ook Nirvana, Nick Cave, Nine Inch Nails, hiphop en popmuziek. We zuigen dat op en de verschillende bandleden zorgen voor verschillende bouwdelen. Verschillende kleuren die we kunnen gebruiken in ons sonische pallet. Daarmee klinkt de plaat als Parkway Drive, maar ook anders. We zijn helemaal uit onze comfortzone getreden. Bovenal, we zijn een liveband. Alles wat we doen, moet op een podium gebracht worden. We kijken naar waar we van houden, maar ook hoe we de connectie moeten maken met fans.’
‘De titel ‘Darker Still’ refereert naar onze reis als band. Ik had het concept de donkere materie van de ziel voor ogen. Het is een esoterisch concept over de reis die iemand ondergaat waarbij ze geconfronteerd worden met het leven en wat hen kan vernietigen. Maar ook over het moment dat die reis stopt en ze een nieuw persoon zijn geworden. Toen ik het album schreef, was ik al jaren die reis aan het maken. Het gaat over kleine, fragiele stukken waar scheuren in komen. Zo kom je aan gevoelens van angst. Afsluiter ‘From The Heart Of The Darkness’ draait rond de nieuwe persoon die je bent geworden. Het vorige album ‘Reverence’ was op zich al heel donker en op een bepaalde manier het begin van die reis. Maar de duisternis op beide albums is niet noodzakelijk een negatieve duisternis. Je moet je gewoon realiseren dat die duisternis bestaat en dat je er moet leren doorkijken. Ook het artwork geeft dat wat weer. Je ziet een hoofd met een stalen harnas. Aan de binnenzijde ervan zitten spijkers. De persoon laat het harnas open vallen en het laat je achter met de vraag of het je beschermt of eerder opsluit? Ben je vrij of gevangen?’
Wat is er ooit met Jeff De Bal gebeurt? Winston kijkt eerst een beetje raar als we het hem vragen. Als we iets verduidelijken dat hij op de Impericon Never Say Die tour ergens in 2010 een voetbal in het publiek gooide met de boodschap dat wie deze afleverde bij de merchandise-stand, een cadeau zou krijgen, valt hij letterlijk van zijn stoel van het lachen. ‘Dat klopt ja! Dat deden we vroeger. Ik denk zelfs dat we nog wel wat van die ballen over hebben. Het publiek moest opengaan voor een soort wall of death. Ik toonde dan de bal en zei wie hem aanbood aan de merchandise-stand, kon voor honderd dollar gratis spullen krijgen. Toen ik de bal gooide, ontstonden er bijna rellen. Het was chaos alom. Soms ging de bal dan de ene deur buiten om dan via een andere deur terug binnen te komen. Al gauw werd dat legendarisch. Ik schrik ervan dat er mensen zijn die dat nog weten.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 209.
