Een nieuw tijdperk breekt aan voor Rise Of The Northstar. De moderne era van de ‘Mecha Falcon’. Wie is de Red Falcon van de titel van jullie plaat en waar komt hij vandaan?
‘Uiteraard zit er heel veel manga en anime in de esthetiek en look rond onze groep. We proberen dat artistiek altijd te verbinden met onze muziek. Bij elke albumcyclus beginnen we met een verse start en proberen we wat nieuws en unieks toe te voegen aan onze cultuur. Ikzelf heb eerst geluid nodig om te creëren en laat die sound me vervolgens beïnvloeden. Het artwork komt dus pas later. Er zit geen bepaalde strategie achter, ik laat gewoon mijn emoties vloeien. De Red Falcon is de creatuur die bij me opkwam toen ik onze nieuwe lading beats en riffs hoorde. Zo is die grote mecha fighter die je op de cover ziet ontstaan.’
Bij elke release van jullie ontstaan er zo nieuwe, interessante creaturen. Die blijf je spontaan verzinnen.
‘Onze vorige twee platen, ‘The Legacy Of Shi’ en ‘Showdown’, waren gelinkt aan elkaar. Daar had je een doorlopende lijn met het personage Shi dat terugkeerde. Normaal wilden we die dichter bij elkaar uitbrengen, maar de coronacrisis kwam ertussen. Toen we aan het touren waren met ‘Showdown’, zat ik met mijn gedachten eigenlijk al bij het personage Red Falcon. Het was frustrerend omdat ik creatief vooruit wou, maar natuurlijk ook niet de spotlight van ‘Showdown’ wou stelen. Ons nieuw werk voelt enorm vers aan en heeft een echte urban toets: modern, jeugdig en rauw.’
In de lead single ‘Neo Paris’ zing je ‘In the end you know nothing about this, as long as you haven’t walked the streets of Neo Paris’. Welke emoties en ervaringen kennen de mensen die niet in het fictieve Neo Paris wonen niet?
‘Zo fictief is Neo Paris niet, hoor. Het is de versie van Parijs waarmee ik ben opgegroeid. In de videoclip ervan hebben we een heuse fictieve stad getoond, maar mijn Neo Paris is levensecht. Het Frankrijk waarin ik ben opgegroeid heeft altijd een enorm sterke connectie gehad met Japan. Dat kwam door de grote stroom aan Japanimation die in de jaren 80 op onze televisie te zien was. De productiekost was zo laag dat broadcasters in bulk Japanse animeshows aankochten. Die kwamen elke dag urenlang tot bij ons. Dat was niet enkel voor de nerds of zo. Bijna tien miljoen mensen keken élke dag naar anime. De broadcasters dachten dat dit allemaal wel kindvriendelijk was omdat het getekend was, maar uiteraard is anime zoveel meer dan dat. Zo kwamen shows zoals ‘Hokuto No Ken’, waarvan wij onze naam haalden, terecht bij kinderen van vier tot zes jaar oud. Die serie is véél te brutaal en hard daarvoor, maar het gebeurde. Het duurde een hele tijd voor ouders en later de politiek erachter kwamen dat dit ongepast was. Wat later trokken ze dan ook de veel te algemene conclusie: anime is des duivels. Te gevaarlijk voor onze kinderen, te gewelddadig. Rond 1996 werd plots alle anime van onze schermen geband. Natuurlijk hadden wij collectief zoiets van ‘What the f*ck is er aan het gebeuren?!’ Dat heeft echt heel wat kids en tieners gekloot. Je zit ook meteen met een soort van verboden vrucht, dus natúúrlijk willen alle tieners daar achteraan. Ik besloot zelf ook om zo dicht mogelijk bij de bron te raken. Ik raakte volledig in de ban van Japan en ging naar ginds om mijn ‘verboden’ strips en series te bemachtigen. Daar vind ik mijn hybride ‘Neo Paris’ terug: een Franse wereld doordrenkt van Japan. Mijn generatie is de inspiratie ervoor. Verder is het echte Parijs heel anders dan wat toeristen denken. Wij groeiden op in de banlieues. Daar zie je veel meer geweld en heerst er toch meer gevaar.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 235.
