‘Patrick Corona op sax was een zaligheid om mee te werken. Hij heeft zich echt in het project vastgebeten. Hij had amper aanwijzingen nodig. Ten opzichte van de vorige saxofonisten brengt hij meer smooth jazz mee, een ‘Careless Whisper’-gevoel. Dat is absoluut Patricks vibe, in tegenstelling tot jazz-standaarddingen. Het is zeker geen blackjazz waar je oren van gaan bloeden (lacht). In andere groepen kan ik die oorbloedendheid wel appreciëren, maar voor ons wilden we meer balans brengen. De gitaren en de drums zijn al gewelddadig genoeg. We worden als een meer sfeerscheppende groep beschouwd. Er zijn verschillende manieren om een omelet te maken.’
Op ‘The Work’ had je veel treingeluiden verwerkt, verwijzend naar je thuisstad Reading. Deze keer zitten er heel wat tikkende klokken verborgen.
‘Hehe ja, dat is een beetje de thematische lijm tussen elk nummer. Het ontstond grappig: Brody had tijdens het schrijven een klokgeluid aan het einde van de titelsong toegevoegd. Ik kon er niet helemaal bij. Ik vond het cool, maar waarom? Ik vond dat het een reden moest hebben. Het idee groeide om klokken de spookachtige toon van het geheel te laten vormen: de klok als symbool voor de tijd die zich altijd voortstuwt. Het werd het thema.’
Over ‘The Work’ schreef ik vier jaar geleden dat het me meerdere luisterbeurten kostte om erin te geraken. Bij het nieuwe album voelde dat een heel eind makkelijker, easy listening voor de progressieve en technische death metalfan.
‘Absoluut. ‘The Work’ was een stomp object. Maar het was echt wat we op dat moment wilden maken. Het was een oefening in geduld. Het was een erg lang album, niet zo zeer gefocust op nummers, maar op een algehele beleving, een beest. Het vraagt inderdaad tijd om het hele album tot je te nemen. Dat was intentioneel zo gedaan. Elk van ons werk is een reactie op het vorige. Voor dit album wilden we dat de muziek minder in de weg kwam te staan van de luisterervaring. We hebben ons gericht op oorwormen en zware moshriffs. We wilden ook meer plezier hebben dan op het vorige werk. Het slaat zijn haken veel sneller in je. Om het in filmtermen uit te drukken: ‘The Work’ voelt aan als ‘2001: A Space Odyssee’ en het nieuwe album meer als ‘Jurassic Park in Space’ (lacht). Het is een plezierig, van actie overlopend geheel. Meer ‘Star Wars’, eigenlijk.
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 231.
