Wanneer vond je tijd om deze plaat te maken?
‘Tijdens de laatste tournee met Guns had ik een paar weken pauze tussen de shows door en kwam het idee bij me op om eindelijk die bluesplaat te maken. Ik heb toen de jongens bij elkaar geroepen en we zijn de studio ingegaan. Ik heb een aantal nummers uitgekozen en die hebben we opgenomen. Het idee om, net als in 2010, verschillende zangers te nemen, zat ook al een tijdje in mijn koker. Ik koos gewoon de song en bedacht welke zanger de juiste persoon zou zijn om dat nummer te zingen. Veel tijd had ik niet en ik ben dan ook bijzonder blij dat het zo goed én snel gelukt is. Sommige vocalisten kende ik persoonlijk en mag ik vrienden noemen, anderen kende ik via via. Mike en ik belden dus even rond. Een aantal heeft meteen het vliegtuig genomen om in onze studio hun partijen op te nemen. Veel poespas kwam daar niet bij kijken. Net als de muziek zelf wilde ik het spontaan houden.’
Enkele namen lagen voor de hand, andere niet. We hadden eerlijk gezegd niet meteen de connectie tussen Iggy Pop en blues gemaakt …
‘Ik ook niet (lacht luid). Dat was de enige man op de plaat die ik niet op mijn lijst van mensen had staan. Het zou nooit in mij zijn opgekomen om Iggy een bluesnummer te laten zingen. Maar mijn bassist vertelde me dat hij ergens gelezen had dat Iggy altijd al iets met blues wilde doen. Dat klonk interessant, dus belde ik Iggy. Ik vroeg hem welk nummer of welke artiest hij zou nemen mocht hij de kans krijgen een bluescover doen. Bleek dat hij al jaren droomde van Lightnin’ Hopkins, maar ik zag het niet direct in hem. Hij heeft toen snel een demo gemaakt en die klonk onaf en erg rauw, maar ik kon horen waarom hij het goed vond. Dus ik belde terug en zei: “Laten we dit opnemen”. We prikten een datum, hij kwam naar de studio en we gingen gewoon zitten op een paar krukjes. En speelden het, ik denk twee keer, en kozen gewoon de beste van de twee takes en dat was het. Iggy's interpretatie van dat nummer is eigenlijk subliem, de hele studio stond paf. Het is iets wat niemand ooit eerder van hem heeft gehoord. Aan het einde van het nummer kun je hem zelfs de harmonica-partijen horen zingen.’
Een andere verrassende naam is Demi Lovato. Hoewel ze een goede zangeres is, zou je ook haar niet verwachten op een bluesalbum en al zeker niet op een plaat met Slash.
‘Ik speelde ‘Papa Was A Rolling Stone’ al in de tijd van Snakepit rond de millenniumwissel. Ik had toen Rod Jackson, die trouwens een fenomenale zanger is, in de band en hij deed dat geweldig met zijn interpretatie van The Temptations. Ik wilde het nummer per se op deze plaat doen, maar in plaats van een volwassen man die over zijn ouders zingt, wilde ik een jonge meisjesstem. Ik wilde een jong meisje dat haar moeder naar haar van haar vervreemde vader vroeg, ik dacht dat dat een bepaalde ontroering zou geven. Demi was de eerste persoon aan wie ik dacht, ik ken haar namelijk al een tijdje. We hadden elkaar eerder ontmoet en we hebben een paar keer uitstekend met elkaar gepraat. Dus belde ik haar en ze zei dat het wel heavy zou zijn, dat het nummer veel betekenis heeft voor haar. Voor mij was de connectie tussen de song en de artiest het belangrijkste waar ik naar op zoek was. Het moest als het ware … resoneren, weet je. En die connectie was bij Demi zeer duidelijk aanwezig.’
Al van bij de eerste noot valt op dat de bluesstijl bij jou past als een oude handschoen.
‘Fijn om te horen, wat dat is inderdaad het geval. Mijn gitaarspel is altijd een mengeling geweest van alles wat mij van kleins af aan geïnspireerd heeft. Als je goed luistert naar mijn soloplaten en de Guns-songs die mijn signatuur dragen, hoor je duidelijk dat mijn spel steeds erg op blues gebaseerd is. Voor mij is blues spelen heel natuurlijk, het is wat me gemaakt heeft tot wie ik vandaag ben. Ik noem nu B.B. King en Albert King als grote voorbeelden, maar er zijn er natuurlijk meer uit mijn jeugd. Toen ik als kind de gitaar oppakte, waren de eerste jongens waar ik naar luisterde Clapton uit de Cream en Derek and the Domino’s periode en Jimmy Page met Led Zeppelin, maar ook Johnny Winter en Rory Gallagher en al die door blues beïnvloede Europese jongens. Het was een enorme openbaring voor mij en werd uiteindelijk de belangrijkste motivatie en inspiratie voor wat ik wilde gaan doen.’
Iedereen bestempelt ‘Orgy Of The Damned’ als een bluescoveralbum, maar op de keper beschouwd is het veel meer dan dat. De Rock-‘n-roll-vibe is nooit veraf …
‘Daar ben ik het roerend mee eens, het IS geen traditionele bluesplaat. Er zit R&B in, er staat rock-'n-roll op, je hoort een paar stukken hardere rock en er staan inderdaad een paar pure bluescovers op. Ik wil ook dat de mensen die mijn album kopen dat weten, dus blij dat je het zelf aanhaalt.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 223.
