‘The Arsonist’ klinkt opvallend fris, krachtig en energiek.
‘Dat zijn we ook (lacht). Het schrijven van nummers is voor ons altijd een lang proces. We willen ons eerst laten inspireren en nemen daar ook de tijd voor. We laten ons niet beïnvloeden door anderen, we willen gewoon goede songs schrijven. Toni heeft voor de nieuwe plaat vijf nummers aangeleverd. Frank en Yorck hebben ook allebei nummers bijgedragen. Iedereen heeft iets ingebracht. Zelf speel ik geen gitaar, of in elk geval heel slecht. Maar ik moet de tracks natuurlijk wel arrangeren. Ik schrijf de teksten en moet ze uiteindelijk ook zingen. Alles moet kloppen, en dat doen we samen als band. ‘Trigger Discipline’ en ‘Witchhunter’ zijn twee nummers die we al als singles hebben uitgebracht. Daar hoor je duidelijk dat ze door Toni zijn geschreven. Frank heeft meer die klassieke old school thrash metalaanpak qua riffs, terwijl Yorck een wat meer epische stijl heeft. Dat maakt het geheel veelzijdiger.’
De Engelse teksten op ‘The Arsonist’ zijn op hoog niveau en zeker niet eenvoudig.
‘Ik schrijf mijn teksten meestal eerst in het Duits. Soms krijg ik ‘s nachts een idee. Dan sta ik op en schrijf ik alvast wat op papier. Een dag later kijk ik er dan nog eens naar. Maar ik doe er wel echt veel moeite voor. Het begint al bij het bedenken van een goede songtitel of albumtitel – dat is vaak al lastig genoeg. Je kan verzinnen wat je wilt, maar bijna alles is al eens eerder gedaan of genomen. Het nieuwe album zou oorspronkelijk ‘Shadowland’ heten. Yorck is een wandelende metalencyclopedie en hij zei dat er ooit al een band was met precies dezelfde titel. Dus toen zei ik: ‘Oké, dan laten we dat maar.’
Er is ook een nummer van Kreator met de titel ‘Shadowland’.
‘Dat wist ik niet. Maar als je zoiets in Google intypt, dan kom je daar vanzelf achter. Ik probeer teksten altijd op mijn eigen manier te schrijven. ‘Trigger Discipline’ gaat over een scherpschutter uit de Eerste Wereldoorlog. Hij heeft in de oorlog honderden mensen gedood vanop grote afstand met zijn geweer. Later heeft hij zijn eigen moeder vermoord – degene die hem het leven heeft geschonken – omdat zij in zijn ogen een monster op de wereld had gezet. En uiteindelijk heeft hij zichzelf van het leven beroofd. Zulke verhalen intrigeren me. Ik wil geen teksten schrijven over grote wereldpolitiek, maar over de gewone soldaat in de loopgraven die de oorlog voert. Daar gaat het mij om. Mijn Engelse teksten laat ik altijd nog even nakijken. Ik ken iemand die als redacteur werkt, en die leest mijn teksten nog eens door om te checken of bepaalde dingen zo gezegd kunnen worden en of de grammatica klopt. Want zo goed is mijn Engels nu ook weer niet. Maar ik weet dat ik als Duitser betere teksten schrijf dan sommige Amerikanen.’
Je gaat niet uitgebreid op tournee met ‘The Arsonist’. Je bent dit jaar 62 geworden en je gaf eerder al aan het wat rustiger aan te willen doen.
‘Een pauze komt nooit op een goed moment. Wanneer er een nieuw album verschijnt, wil de platenfirma natuurlijk ook dat er concerten gegeven worden. Maar ik heb die beslissing al zo’n anderhalf jaar geleden genomen. Ik wil niet spreken van een burn-out, maar ik heb gewoon meer tijd nodig voor andere dingen. We hebben dit jaar maar twee optredens op de planning staan. Die shows zijn zeker geen definitief afscheid. Maar ik heb geen concreet plan over wanneer en hoe het weer verder gaat. Ik wil mezelf geen druk opleggen. Als je voortdurend met muziek bezig bent, gaat het niet alleen om de tijd in de studio of dat ene uur op het podium. Je bent er constant mee bezig, en op een gegeven moment moet dat gewoon even stoppen. En voor mij is dat moment nu aangebroken.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 232.
