Dit is de eerste plaat sinds het overlijden van gitarist David Andersson. Denk je dat ‘Give Us The Moon’ anders zou hebben geklonken mocht David er nog bij geweest zijn?
‘We zijn met zijn overlijden door een nogal turbulente periode gegaan. Zoiets verwacht je als groep natuurlijk niet, ook al waren er al jaren tekenen dat het absoluut niet goed ging met David. Sinds de ‘Aeromantic’-albums zat hij heel diep en in een heel donkere periode, ook al was dat niet aan zijn composities te horen. Die waren nog steeds heel opgewekt en vrolijk, zoals je onze muziek wel kan omschrijven, en tegelijk zat er ook wel een soort van melancholie in door hem. Dat hebben we allemaal proberen behouden op ‘Give Us The Moon’. Maar of het anders zou geklonken hebben mocht hij er bij geweest zijn, dat kan ik moeilijk zeggen. Als groep en als zijn vrienden, hebben we altijd gehoopt dat het zou beteren met hem en dat die verslavingen die hem in die donkere periodes brachten zouden opgelost geraken. Maar dat is dus niet gebeurd, met zijn overlijden als gevolg. Maar net zoals in het leven gaat het in een muziekgroep ook gewoon verder en maken we er nu terug het beste van, met David in gedachten. In dergelijke situaties moet je gewoon proberen om positief te blijven, anders word je er zelf een slachtoffer van. Met Rasmus Ehrnborn hebben we de perfecte vervanger gevonden. Die was al gitarist in de band toen David ziek was en niet kon spelen. Dus was de keuze voor hem heel logisch.’
De meeste zijprojecten zijn niet echt een lang leven beschoren, maar dit is toch al mooi jullie zevende album. Had je zelf verwacht dat het zo lang zou duren?
‘Waarschijnlijk niet, want uiteindelijk kan je het een uit de hand gelopen dronken grap noemen. En zijprojecten duren meestal geen zeven platen lang, daar heb je gelijk in. Maar dit is ook de perfecte uitlaatklep voor ons en we hadden het meteen door dat we iets speciaal aan het doen waren. Maar zeven platen is inderdaad al heel wat en te meer omdat we toch steeds wel positieve reacties krijgen op wat we maken. Ik had eerlijk gezegd vanaf het begin heel wat negatieve reacties uit de kant van de metal verwacht. We dachten echt dat de fans van Soilwork bijvoorbeeld ons compleet gingen afmaken, maar dat is totaal niet het geval. Iedereen heeft blijkbaar wel zijn eigen mening over The Night Flight Orchestra, maar is er uiteindelijk ook wel stiekem fan van.’
Heb je voor elk nieuw album dezelfde muzikale inspiratie of kan dat verschillen in jullie geval?
‘Voor onze muziek spiegelen we ons eigenlijk niet zozeer aan andere artiesten. Wat zo mooi is aan deze band, is dat we gewoon tussen verschillende genres kunnen switchen zoveel we willen. Alles kan en niets moet in ons geval. En het gevoel dat je kan doen wat je maar wil met je muziek is wel heel bevrijdend en relaxed voor ons. En natuurlijk laten we ons inspireren door artiesten als Boston, Survivor en Journey. Maar we gaan niet speciaal samen zitten met de gedachte om een song in de stijl van die acts te gaan schrijven. Het enige wat we echt wilden voor deze plaat was dat alles opbeurend klonk en dat is ons wel gelukt, vind ik. Dat waren we wel verplicht aan David. En tegelijk willen we ook bij iedereen wat nostalgische gevoelens oproepen.’
Een meer uitgebreide versie van dit artikel lees je in RT 228.
