ASTRONOID

Sommige bands zijn nogal lastig te omschrijven. Bij Astronoid, uit Lowell, Massachusetts, hoorden we de afgelopen jaren de termen dreamtrash, blackgaze en progressieve metal al voorbijkomen. Misschien moeten we het maar vooral bij dat laatste houden en voor een accuratere omschrijving refereren aan een mix van Coheed And Cambria, Mew én de laatste plaat van Deafheaven. En dat dan met een hoog etherisch gehalte, dat altijd hemelse schoonheid herbergt en soms hypnotiserend kan werken (zoals op dit album in afsluiter ‘Decades’). ‘Radiant Bloom’ is de derde langspeler van de band die al het podium deelde met groepen als TesseracT, Between The Buried And Me, Periphery en het eerdergenoemde Coheed And Cambria. Het zijn trouwens de mannen van Periphery die de band vervolgens contracteerden voor dit schijfje. Je zou niet zeggen dat frontman en gitarist Brett Boland van oorsprong drummer is en een historie heeft in punkrock. Het enige wat daar mogelijk nog op wijst, zijn de voor progressieve metalbegrippen relatief puntige songs. Ook op ‘Radiant Bloom’ heeft de band geen acht tot tien minuten nodig om een punt te maken (enkel afsluiter ‘Decades’ duurt langer dan zeven minuten), zoals bij veel andere bands in het progressieve genre wel het geval is. Dat maakt dat ‘Radiant Bloom’ ondanks de mix aan stijlen (als je goed luistert zul je her en der heel verfijnde flardjes van black metal terug horen of een verdwaalde maar o zo lekker passende thrash metalriff aantreffen, in bijvoorbeeld ‘Sedative’) heel gefocust en consistent klinkt, zonder allerlei rare uitwassen. What you see is what you get, en dat is wel zo duidelijk. Astronoid is een band in volle bloei. Zware aanrader.