DEF LEPPARD

De titel van de plaat komt van T. Rex en geeft meteen aan wat het referentiepunt was voor de tiende studioplaat van Def Leppard (archiefopnames en coverplaat even niet meegerekend). Laat het meteen duidelijk zijn: dit is een topplaat waar elke fan van Def Leppard een mooie zomer mee zal beleven, ongeacht de weersomstandigheden en wantoestanden in de wereld. Laten we wel zijn, de groep heeft nooit een zwakke plaat afgeleverd, maar hier hebben de vijf oer-Engelsen (waarvan er ondertussen drie in de VS resideren) zichzelf heruitgevonden. De sound van de plaat is super en minder steriel dan voeger. Er zit meer buik en ballen in, de grooves zijn nog aanstekelijker en de composities zijn zonder uitzondering sterk. Om dat meer dan vijftig minuten vol te houden op een verse plaat is op zichzelf al een wonder. De vijftien nummers glijden door de lucht als een warme, zalige stroom die ons even doet dromen van betere tijden, zonder ook maar één referentie naar de politieke toestand. Toch is dit gezond entertainment omdat het inhoudelijk zo sterk is. Met nummers als ‘Kick’, ‘Fire It Up’ of ‘U Rok Mi’ consolideert de groep zijn signatuursound met een frisse toets, in ballades zoals ‘This Guitar’, ‘Angels’ of ‘Goodbye For Good This Time’ vergast de groep ons op meeslepende songs met diepgang en schitterende arrangementen waar de geest van Mott The Hoople, Elton John of George Harisson door waart. Maar het blijft altijd Def Leppard. Dat is alleen gegeven aan de allergrootsten. Als je veertig jaar na je eerste plaat dit nog kunt maken dan heb je klasse.