ENSLAVED

De Vikingen van Enslaved hebben net hun zestiende (!) album klaar en het is weer een flink uitdagende plaat geworden. Gezien ze in 1991 van start gingen toen ze amper zestien jaar oud waren (of jonger!), is dat elke twee jaren een plaat en dat is een meer dan behoorlijk werktempo! Komt daar nog bij dat ze dan wel een geluid hebben dat herkenbaar is uit de duizenden, maar dat ze toch telkens weer hun grenzen een stootje geven en experimenteren zonder hun sound daardoor drastisch te veranderen. Wat ons meteen opviel is dat er een opvallend akelige sfeer in de meeste songs heerst. Dat naargeestige sfeertje wordt vooral opgewekt door het gebruik van enorm veel dissonanten, zowel op de gitaren als op het toetsenwerk. Dat laatste is serieus veranderd sinds Håkon Vinje de band kwam versterken, want ook al is hij het groentje van de band, toch is het zijn verdienste dat de synthesizers erg vintage klinken. Daarmee werd de jaren ’60-psychedelica meer geïntroduceerd, waarnaast de band blijkbaar ook een voorliefde voor Krautrock heeft gecultiveerd. Het draagt echter allemaal in positieve zin bij aan het universum van Enslaved en geeft hen ruimte om te expanderen. Bovendien krijg je zo heel diverse songs op hun platen. Opener ‘Behind The Mirror’ zet op typische Enslaved-wijze in, met die dynamische mix van progressieve passages met klare zang en stampende stukken waarin Grutle’s kenmerkende raspstrot de overhand neemt. Opvolger ‘Congelia’ is een pak heftiger van opzet en doet je haast duizelen. Het is een snelle song vol syncopen, hakkende gitaarpatronen en compleet van de pot gerukte toetsenpartijen, waardoor ze flink in de buurt van het geniale Oranssi Pazuzu verkeren. Zodoende doet het deugd dat ‘Forest Dweller’ naast wat heftige stukken, die aan de oude dagen van Enslaved doen denken, ook een erg knap atmosferisch rustpunt inbouwde naar het einde van de song toe. En waar ‘Kingdom’ toch vooral heftig is, is ‘The Eternal Sea’ een wat rustiger song, met meer progressieve invloeden en een overheersend heldere zang. We zijn er overigens wel tevreden mee dat ‘Caravans To The Outer Worlds’, dat voordien enkel op een gelijknamige vinyl-EP stond die enkel bij shows werd verkocht, ook een plekje kreeg op ‘Heimdal’. Tenslotte past ‘ie perfect in het geheel en is het sowieso een knaller van een song. Als afsluiter krijg je de acht minuten durende titelsong ‘Heimdal’, een song die zich in je systeem boort en je niet meer loslaat. Er gaat een enorm omineuze sfeer van uit, met de lompe, heavy riffs van laag gestemde en dissonante gitaren, alsook de haast horrorachtige keyboards. Na dat angstaanjagende eerste stuk gaat men via een overgangspassage toch over naar een wat lichter einde, wat eer doet aan Heimdal als god van overgangssituaties in het leven. Al bij al zit Ivar er niet zo ver af als hij het grappend over die ‘moeilijke zestiende plaat’ heeft, want door al die gelaagdheid heeft Enslaved van ‘Heimdal’ allesbehalve een easy listening-werkje gemaakt. Maar zoals dat zo vaak bij hen het geval is, groeit het ding langzaam in je hoofd en laat het je niet meer los.