HAKEN

Soms krijg je een nieuwe plaat in handen en is je oordeel bij een eerste beluistering niet positief. Maar doorzetten kan eventueel je mening wijzigen. En af en toe is de beloning groot. ‘Fauna’ van Haken is er zo een. Er is heel wat tijd en inspanning nodig om uiteindelijk te beseffen dat je met een topplaat te maken hebt. De syncopen (maten die iets voor of na de tijd komen) zijn niet enkel het werk van de drums, maar zelfs gitaar en zang werken daar ijverig aan mee en maken de structuur complex maar oh zo mooi, eenmaal je het doorhebt. Het hoogtepunt van de plaat is het slotepos van elf minuten, ‘Eyes Of Ebony’, met een tekst over het uitsterven van de witte neushoorn als metafoor voor het overlijden van de vader van gitarist Richard Henshalll. Een fantastische samensmelting van verschillende progrock-invloeden, van de vocale harmonieën van Gentle Giant tot de synthesizergekte van klassieke bands zoals Yes. Gelukkig is dit het slotnummer, want alles wat hierna volgt zou teleurstellend aanvoelen in vergelijking met de creativiteit van deze song, hoewel de rest van het album meer gerichte composities en minder genre-omleidingen bevat. ‘Lovebite’, een song over een mislukte relatie waarvoor het paringsritueel van de zwarte weduwe model staat, is ondanks het lugubere onderwerp eerder frivool en licht. En zo krijg je meer dan een uur verbluffende progmuziek. Wees tijdens het luisteren voorbereid op talloze adembenemende momenten. Als Haken schittert, schittert het echt.