JUDAS PRIEST

Het was lang wachten – op één dag na exact zes jaar na het weergaloze ‘Firepower’ – op het nieuwe album van Judas Priest. Er werd gekozen om de fans eerst wat te plagen mits het lekken van de intro van ‘Panic Attack’. Het klonk wat futuristisch en deed ons denken aan het gitaarsynth-geluid van de ‘Turbo’-plaat. Het nummer is meteen de opener en is in staat om een klassieker te worden. Een eerste riff, een overlappende tweede riff en een overdonderende drum zijn de eerste geluiden. Na een prachtige overgang krijgen we de eerste uithalen van Rob Halford. Niks dan respect voor wat die ondertussen bijna 73-jarige frontman nog altijd presteert. Het tempo ligt vrij hoog, is hoekig en is onweerstaanbaar voor een flinke headbangsessie. ‘The Serpent And The King’ gaat nog een versnelling hoger. De gitaarsolo’s vliegen in het rond en Halford schreeuwt als vanouds de longen uit zijn lijf. Scott Travis mag zich nog eens uitleven op zijn imposante drumstel en je ziet zo Ian Hill in een hoek staan molenwieken met zijn basgitaar. Verrassing van formaat echter is dat de tweede gitarist gewoon Glenn Tipton is. De man die in 2008 de diagnose kreeg dat hij aan Parkinson lijdt, werd de laatste jaren slechts sporadisch nog op een podium gezien, maar werkte blijkbaar in stilte verder aan het nieuwe album. Dat hij nu nog een belangrijke rol speelt, mag wellicht een medisch wonder genoemd worden. Ook het titelnummer, meteen de langste song, is pure metal. Alle typische Priest-ingrediënten zijn aanwezig en laten ons de hoogdagen uit de ‘Screaming For Vengeance’-periode herleven. We zijn een kwartier ver en onze nekspieren zijn al fors belast geweest. ‘Devil In Disguise’ is een sloper met veel scheurend gitaarwerk. Het gaat er iets gemoedelijker aan toe tijdens ‘Gates Of Hell’, maar de twin-gitaarsolo maakt alles goed. ‘Crown Of Horns’ is de volgende song die in twee keer gelekt is geweest. Een opvallende promocampagne, wat toch wel bewijst dat de platenfirma er wat van verwacht. Het nummer is een powerballad, iets wat je wel meer tegenkomt op een Judas Priest-plaat en meestal wat discussie teweegbrengt, maar voor de meeste mensen is het een dankbare afwisseling. ‘As God Is My Witness’ is opnieuw opzwepend met een glansrol voor Travis. Dit zien we live knallen, vooral door de afwisselende solo’s van Richie en Glenn en het meezingbare refrein. ‘Trial By Fire’ werd als tweede single gelanceerd – met een goedkoop uitziende video – en bevat andermaal een indrukwekkende Halford. Het start met een vrij uitgesponnen intro, waarna we de ene scherp getande break na de andere krijgen. Het gevoel voor melodie is echter niet verwaarloosd, zodat dit één van de betere songs is van het album. ‘Escape From Reality’ passeert vloeiend, maar langzaam. De opbouw is anders en er is wat bijgestuurd door de arrangementen complexer te maken. Minder voorspellend zijn de wisselende gitaarsolo’s die door de boxen knallen. We naderen stilaan het einde van de plaat en met ‘Sons Of Thunder’ wordt het tempo weer flink opgedreven. Korte en krachtige song zonder scrupules maar inclusief achtergrondzang, wat we toch niet zoveel te horen krijgen bij de masters of metal. ‘Giants In The Sky’ tenslotte is een waardige afsluiter. Het nummer wordt halverwege onderbroken door een kort akoestisch gedeelte en een weemoedig klinkende Halford maakt het compleet. Samenvattend is dit een uitstekend album dat meer luisterbeurten nodig heeft dan de voorgaande. Faulkner vond het een stuk progressiever klinken en dat klopt ook wel. Priest is een van de weinige bands die elke schijf een andere kleur geeft en dat is deze keer niet anders.