LEPROUS

Het Noorse Leprous timmert al sinds 2001 aan de weg met een steeds grotere aanhang die evenredig groeit met de ambitie die de bandleden op plaat en op het podium etaleren. Voor dit nieuwe album heeft de groep de orkestrale elementen weggelaten en zich volledig gefocust op de prestaties van de bandleden. Daarom klinkt het niet minder hard. Enkel minder symfonisch en bij momenten elektronischer. Wat zoals altijd met Leprous een groot verschil maakt met de vorige plaat ‘Aphelion’ die eerder experimenteel was. De nieuwe nummers zijn meer rechttoe rechtaan, harder, minder of zelfs geen prog. Ondanks al die veranderingen blijf je Leprous herkennen, want de kern van de muziek is niet gewijzigd. De singles ‘Atonement’ en ‘Silently Walking Alone’ die al verschenen zijn, bewijzen dat voldoende en die songs zijn volledig representatief voor de nieuwe plaat. Als je die twee nummers goed vindt, dan is de plaat zeker een must voor jou. Hoewel het harder klinkt, is het geen terugkeer naar de vroegere sound van ‘Tall Poppy Syndrome’. De symfonische elementen worden opzij gehouden voor het volgende soloalbum van Einar Solberg. Het is dus een hardere plaat geworden met voldoende variatie om van de volle 52 minuten te genieten zonder een moment van verveling.