MACHINE HEAD

Dat Machine Head geen herhalingsoefeningen doorvoert, is merkbaar doorheen hun hele repertoire. Dat getuigt van heel wat creatieve spirit én de durf om in te zetten op verse ideeën en ondernemingen. Toch voelt deze ‘UNATØNED’ aan als de spirituele en stilistische opvolger van het voorgaande ‘ØF KINGDØM AND CRØWN’. Het grootste verschil is dat we ditmaal geen langgerekte, theatrale composities van meer dan tien minuten voorgeschoteld krijgen. Het grote merendeel blijft onder de vier minuten en levert hapklare brokken van rauwe energie op. Jammer genoeg is die rauwheid niet altijd een voordeel. Vooral de vocals lijken op heel wat plaatsen punch te missen. Robb Flynn klinkt dan wel openhartig en ruw, maar lijkt niet uit volle borst te brullen. Vaak lijkt het alsof het opgenomen is na tien uur ’s avonds en de buren al gaan slapen zijn. Opener ‘ATØMIC REVELATIØNS’ geeft deze indruk en even later bevestigt ‘UNBØUND’ deze trend. Het voelt te ingehouden aan. De clean vocals komen lekkerder binnen. Naarmate je vordert doorheen de nummers lijkt ook de muzikale kwaliteit toe te nemen. In het begin zitten leuke delen maar weet geen enkel geheel je echt bij de keel te grijpen. Dat verandert drastisch eenmaal je aankomt bij de single ‘THESE SCARS WØN’T DEFINE US’. De snelle riffs worden heerlijk geserveerd en ondanks de cliché-lyrics zoals ‘One life is all that you’ve got’ komt deze als een sneltrein doordraven. Het tempo gaat met ‘DUSTMAKER’ weer naar beneden. Dit blijkt gelukkig een adempauze te zijn voor het hoogtepunt van de plaat. ‘BØNESCRAPER’ heeft alles dat je wil horen van Machine Head. Heerlijk gitaarspel, die kenmerkende hoge tuut, volle melodieën en meedogenloos harde breekijzers. De samenzang bij de strofes is prachtig, het headbanggehalte stijgt boven de top. Hier heeft Machine Head één van z’n sterkste nummers van de laatste platen gemaakt. De manier waarop de growl in ‘Scraping my bones’ tot op je bot schraapt, gaat lekker hard. Flynn heeft hier meer dan genoeg agressie opgeroepen. Jammer dat die intensiteit niet overal even tastbaar is. De enige song die de vijf minuten overstijgt, is ‘BLEEDING ME DRY’. Dit epos bevat knap solowerk, schone opbouwen en een constante meeslepende groove. Afsluiter ‘SCØRN’ ontploft in de tweede helft met smakelijke chugs. Machine Head weet nog steeds hoe ze ijzersterke nummers met een enorm aanwezige identiteit kunnen samenstellen. Een heel album lang houden ze de kwaliteit hier niet aan. Hoogtes en laagtes wisselen elkaar af op ‘UNATØNED’. Dat die hoogtes dermate sterk inslaan, zal de fans wel meer dan voldoende plezieren.