MESHUGGAH

Zes jaar heeft het even unieke als complexe metalinstituut hun fans op hun nieuwe, negende album laten wachten. Wat Meshuggah ons op 'Immutable' voorschotelt is immers op meerdere vlakken erg indrukwekkend. Zo klokt de plaat om te beginnen af op ruim zesenzestig minuten en dat maakt het meteen hun langste werkstuk tot op heden. Die lange speelduur vertaalt zich dan weer naar maar liefst dertien songs, ook al een unicum (tenminste als we 'Catch Thirtythree' even niet meerekenen, maar dat was eigenlijk één lange track opgedeeld in dertien stukken), en allemaal zijn ze op hun eigen manier de moeite waard. Zoals de titel 'Immutable' ('Onveranderlijk') al aangeeft hoeven trouwe fans geen al te grote veranderingen in de bulderende, complexe en vermorzelende stijl te verwachten. De twee vooruitgeschoven singles, 'The Abysmal Eye' en 'Light The Shortening Fuse' maakten dat immers al overdonderend duidelijk: Meshuggah is nog steeds het polyritmische monster dat zich voedt met dreunende, soms haast verwrongen klinkende riffs, verbijsterend en onnavolgbaar drumwerk, geflipte solo's (Thordendal, bitches!) en woeste, blaffende vocalen. Toch klinkt het geheel wat dynamischer, en vooral meer experimenteel en organisch dan de vorige twee albums, en dat is met een speelduur van deze lengte uiteraard enkel maar positief. Wat opvalt is dat Meshuggah zelfs met de ondertussen overbekende elementen verrassend uit de hoek kan komen. Zo voelt het laatste gedeelte van 'Phantoms' aan als het muzikale equivalent van een betonnen pilaar, verheft 'Ligature Marks' monotonie tot kunst en is 'The Faultless' met zijn opvallende en superopzwepende riff ongetwijfeld dé nieuwe live klassieker in wording. Maar men komt soms ook behoorlijk verfrissend uit de hoek. De fluisterzang van opperschreeuwer Jens Kidman in 'Broken Cog', de song die de plaat krakend en mysterieus op gang trekt, is bijvoorbeeld ronduit sinister te noemen en de bizarre, haast futuristisch klinkende keyboards in 'God He Sees In Mirrors' zijn ook zeker een meerwaarde. Het korte, drumloze instrumentaaltje 'Black Cathedral' herbergt dan weer black metal-achtige riffs waarvan Behemoths Nergal vandaag enkel nog maar droomt en ook het erg sfeervolle, maar desondanks toch wervelende 'I Am That Thirst' toont een kant van de band die we in de toekomst graag vaker zouden horen. Eén van dé hoekstenen van de plaat is echter zonder twijfel het bijna tien minuten lange, en opvallend genoeg ook instrumentale, 'They Move Below', dat na enkele rustige, cleane minuten een soort van blauwdruk voor toegankelijke complexiteit wordt en soms opvallend melodieus uithaalt. Werkelijk een nummer om door een ringetje te halen. Het afsluitende tweeluik 'Armies Of The Preposterous' en 'Past Tense' neemt ons mee naar de twee uitersten van het Meshuggah-spectrum. Eerstgenoemde song is door zijn veelvuldig gebruik van dubbele basdrums misschien wel één van de meest vernietigende songs van de hele plaat, terwijl de tweede fungeert als de rustige, zachtjes uitdovende hekkensluiter. Met 'Immutable' heeft Meshuggah ongetwijfeld hun beste plaats sinds 'Obzen' afgeleverd en wordt hun status als eigenzinnige innovators nogmaals dubbel en dik bevestigd.