NIGHTLAND

‘The Great Nothing’ is het derde studioalbum van deze Italiaanse band die aangevoerd wordt door zanger/gitarist Ludovico Cioffi. Hij heeft nog een tijdje het Australische Ne Obliviscaris live uit de brand geholpen en dat kan tellen als referentie. In de loop der jaren evolueerde men van power metal met enige folkinvloeden naar symfonische death metal en dat wordt ons op een bijzonder frisse manier gepresenteerd op ‘The Great Nothing’. Deze muzikale reis gaat doorheen de diepste duisternis van het universum, maar wordt op een elegante manier vertolkt. Vanaf ‘The Conjunction Of Benetnash’ wordt het duidelijk dat hier een talentvol viertal bezig is dat lange songs met zorg opbouwt. Het klinkt – vanwege de orkestrale arrangementen – bij momenten bombastisch, maar de zware riffs en het uitstekende (neoklassieke) gitaarspel in de solo’s grijpen terug naar potige, vinnige metal. De hese grunt van Cioffi wordt gecontrasteerd door egale cleane zang en weelderige koren. Anderzijds behouden de singles ‘For Once My Name’ en ‘Further’ toch een zekere aanstekelijkheid, luister maar naar de frivole gitaarmelodie in dat laatste. Ook in lange epossen maakt Nightland een meer dan verdienstelijke beurt. Het met piano en gevoelig gitaarwerk ingeleide ‘Shade Of A Lowering Star’ kent een fascinerend verloop, terwijl de vele wendingen progressief aandoen. Na het ruimtelijk klinkende instrumentale (nou ja, behalve een engelenkoor) ‘101 Megaparsecs’ spreidt de titelsong zich uit over de rest van de plaat. De drie delen lopen naadloos in elkaar over en vormen zo een staaltje progressieve, symfonische death metal om U tegen te zeggen. Tel de dynamische productie van Simone Mularoni daarbij op en je weet dat ‘The Great Nothing’ een dikke aanrader is.