... / Story's / Nieuwe releases / Parkway Drive Darker Still
Nieuwe releases

Koen De Waele

07/09/2022 - week 36

Epitaph

Updated 07/09/2022

Updated 07/09/2022

Nieuwe releases
9

PARKWAY DRIVE

Darker Still

PARKWAY DRIVE

Op ‘Ire’ (2015) zette Parkway Drive al een voorzichtige stap die afweek van het gemiddelde metalcoregeluid en op ‘Reverence’ (2018) werd de afstand nog vergroot. De band kreeg haatmail van furieuze fans die vonden dat dit niet kon, maar kreeg wel opnieuw plezier in het schrijven en experimenteren en sloot toch maar lekker grote festivals als Wacken en Graspop af. Op dit nieuwe album wordt daar nog een stuk verder op ingegaan. De eerste minuut van opener ‘Ground Zero’ begint met lichte elektronica en een vertellende Winston, tot het nummer losbarst in een bombastisch metalgeluid waarin je Parkway Drive onmiddellijk herkent. Het gitaarduo Jeff Ling en Luke Kilpatrick klinkt nog melodieuzer en zorgt dat Winston's helder zanggeluid nog beter voor de dag komt. Het refrein erbij is alweer een meezinger van formaat. PD laat horen dat ze zichzelf terug overtroffen hebben en de ingeslagen stijl van het vorige album nog verder hebben uitgediept en geperfectioneerd. ‘Like Napalm’ is nog opzwepender, met meer metal georiënteerde riffs. ‘Glitch’ is gewoon een zalige meezinger. Net zoals het daaropvolgende ‘The Greatest Fear’, waar de emoties hoog oplaaien. Winston wordt steeds inventiever met zijn donkere poëtische teksten en het nummer belooft nu alweer uit te groeien tot een monsterhit. De koorzang en strijkers maken het nog intenser. De grote verrassing is echter het titelnummer ‘Darker Still’. De akoestische gitaar en het eenvoudige fluittoontje doen een beetje denken aan Ennio Morricone, waarop het nummer uitgroeit tot een zwaarmoedige ballade die sommige fans zal verrassen, maar waarop PD uitzonderlijk sterk klinkt. De leadgitaar die Luke erop laat horen is nog emotioneler dan wat hij presteerde op ‘Chronos’. Doe er ontroerende strijkers bij en menig traanklier zal in werking schieten. Toch vergeet de band niet vanwaar ze komen en op nummers zoals ‘Soul Bleach’ en ‘Land Of The Lost’ wordt er nog eens stevig uitgehaald. Dit album sleept je mee van begin tot het einde en wie nog steeds niet overtuigd is van het talent van Parkway Drive, gaat hier finaal overtuigd worden.