REVOCATION

Plaat na plaat groeit en verrast de band uit Boston, zonder de herkenbaarheid te verliezen. Met deze zin openden we de recensie van voorganger ‘The Outer Ones’ (2018), een uitspraak die ook voor dit achtste studioalbum opgaat. Revocation trekt opnieuw resoluut de progressieve, technische death metalkaart en bouwt zo voort op het reeds beproefde recept. Met elke progressie verschuift de balans tussen snijdende blasts, slepende grooves, melodieën allerhande en knauwende dissonantie over en weer. Het speltechnische kunnen is wederom een streepje opgeschroefd. Net zoals op de vorige drie albums schopt Revocation met ‘Diabolical Majesty’ een blastende knaller van jewelste binnen. Het meer op thrash georiënteerde verleden van de groep schemert zowat overal door, zonder de overhand te nemen, en versmelt helemaal in het progressieve, technische death metalgeweld. In ‘Strange And Eternal’ doen de cleane vocalen hun herintrede, zij het behoorlijk etherisch. Waar ‘The Outer Ones’ overliep van de Lovecraftiaanse kosmische horror, werd voor ‘Netherheaven’ uit een heel ander vaatje aan verschrikkingen getapt. Meer bepaald de katholieke iconografische weergave van de hel, van de strijd tussen goed en kwaad. De licht verbrand ogende cover van de hand van Paolo Girardi, verwijzend naar o.a. Hiëronymus Bosch, kon geen betere visuele weergave zijn van het tekstuele concept. Zie ik in de bovenhoeken alsnog de ogen van Cthulu? Afsluiter ‘Re-crucified’ kon geen mooier eerbetoon zijn aan de veel te vroeg heen gegane gastvocalist Trevor Strnad (The Black Dahlia Murder), die samen met Corpsegrinder van Cannibal Corpse nog even de puntjes op de i kwam zetten.