PRONG

Na zes jaar krijgen we eindelijk nog eens een nieuw album van Prong op ons bord en dat is nooit een slechte zaak. Eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat we band na 'Power Of The Damager', een plaatje dat toch ook alweer vlotjes vijftien jaar oud is, een beetje uit het oog zijn verloren, maar de sporadische nummers die we van navolgende platen toch wel eens te horen kregen stemden ons vrijwel nooit somber. 'State Of Emergency', album nummer dertien als we de verzameling covers genaamd 'Songs From The Black Hole' even meerekenen, is dus de eerste Prong-plaat in jaren die we volledig tot ons hebben genomen en meteen waren we geneigd om onze 'achterstand' in te halen. Het voelde gewoon aan als thuiskomen. De even geweldige als vermorzelende riffs, het superstrakke drumwerk, de pompende bas en de schreeuwende rasp van bandleider Tommy Victor, ze zijn er allemaal nog steeds en van enige roest is er zeker nog geen sprake. Met het messcherpe 'The Descent' maakt Prong meteen een joekel van een vuist door hun mix van hoekige, maar beenharde thrash en groovende New York hardcore tot in de perfectie uit te voeren. De navolgende titeltrack en 'Breaking Point' doen dan weer denken aan de hoogtijdagen van 'Prove You Wrong' en 'Cleansing' en laten eveneens een enorm sterke indruk na. Uiteraard is er ook ruimte voor enkele catchy en haast meezingbare tracks, getuige 'Non-Existence' en het zwaar door postpunk beïnvloedde 'Disconnected', maar algemeen gezien komt Prong verdomd agressief uit de hoek. Nummers als 'Who Told Me', het hardcore-achtige 'Light Turns Black' en het autobiografische 'Back (NYC)' zijn immers zonder uitzondering regelrechte splinterbommetjes en zullen het ongetwijfeld erg goed doen tijdens toekomstige live shows. Afsluiten doen Tommy en zijn zoveelste (uitstekende) ritmesectie verrassend met het al even verrassende Rush-nummer 'Working Man'. Topsong natuurlijk, en zo'n beetje collectief in het geheugen van elke serieuze rocker gebeiteld, maar om een brok geweld als 'State Of Emergency' mee af te sluiten misschien toch niet geheel de juiste keuze. Op zich is er weinig aan te merken op de versie van Prong, maar qua vibe en dynamiek valt het toch een beetje uit de toon. Ach, laat ons het maar gewoon als een leuke extra zien en er verder niet al te moeilijk over doen. Prongs dertiende worp was het lange wachten dubbel en dik waard en dat is het allerbelangrijkste.