SACRIFICE

Als je het hebt over een van de meest onderschatte thrash metalbands van de voorbije veertig jaar, dan kom je – net zoals hun landgenoten Razor – al gemakkelijk bij Sacrifice uit. Het feit dat de band tijdens die periode vrijwel nooit in Europa te zien was, is naar ons gevoel zo’n beetje de hoofdreden waarom de ze bij het grote publiek niet zo gauw een belletje zal doen rinkelen. Aan hun muziek zal het alvast niet liggen, want Sacrifice heeft in de loop van hun carrière alleen maar ijzersterk plaatwerk afgeleverd waar nog steeds geen enkele sleet op zit. ‘Volume Six’ klinkt na enkele draaibeurten al snel goed vertrouwd. De band doet waar ze goed in is, maar schuwt er ook niet voor terug om hier en daar ietwat buiten de lijntjes te treden. ‘Comatose’ opent ietwat sinister klinkend, waarbij de band er vervolgens in een flinke vaart vandoor gaat. ‘Antidote Of Poison’ en ‘Missile’ zijn net als de opener klassieke en stevige thrash metal met opvallend goed gebrachte gitaarsolo’s die op muzikaal vlak het midden houdt tussen Exodus, Kreator, Atrophy, Destruction en soortgelijke bands uit de jaren ‘80. De lekker voort stuwende riffs in ‘Your Hunger For War’ en ‘Incoming Mass Extinction’ geven beide nummers een opvallend catchy karakter. In het korte en instrumentale ‘Lunar Eclipse’ staat vooral het soleerwerk centraal. ‘Explode’ en ‘We Will Not Survive’ zijn uptempo, agressief en sluiten goed bij de eerste songs van het album aan. Het knappe en instrumentale ‘Black Hashish’ is een van de meest opvallende tracks op de plaat. Dit had moeiteloos op een van de eerste platen van doomlegende Trouble kunnen staan: langzaam, zwaar en opgeluisterd met knappe gitaarpartijen die deels een sfeertje van de jaren ‘70 uitademen. De afsluiter ‘Trapped In A World’ heeft een hardcore/punksfeertje dat door de zang van gastzanger Brian Taylor vreemd genoeg wat aan Body Count doet denken. ‘Volume Six’ is een prima album geworden dat fans van de band niet gaat teleurstellen. Het heeft alle elementen in zich die Sacrifice steeds bijzonder maakte en klinkt nergens ook maar enigszins geforceerd. Petje af overigens voor frontman Rob Urbinati, want zijn zangpartijen klinken anno 2024 nog steeds zo lekker ‘pissed-off’ als op de klassiekers ‘Forward To Termination’ en ‘Soldiers Of Misfortune’.