Updated 25/01/2025
THE GREAT OLD ONES
Kadath

Aangezien The Great Old Ones vanaf dag één een conceptband was die haar hele oeuvre ophing aan de werken van H.P. Lovecraft, was het absoluut geen verrassing dat ze vroeg of laat Kadath zouden aandoen, de berg waarop het paleis van de Droomgoden van de Aarde staat. Het verhaal (dat in 1927 werd geschreven) is minder akelig dan de Cthulhu-mythen en dat laat zich ook horen in de muziek. Natuurlijk blijft het kwintet uit Bordeaux trouw aan zijn post black metalwortels en krijg je de nodige heftig kolkende passages waarin het tempo flink wordt opgezweept. Dat wordt van meet af duidelijk gemaakt in de elf minuten durende openingssong ‘Me, The Dreamer’, die echter ook al snel toont dat The Great Old Ones niet vies is van enige evolutie. De gitaarmelodieën laten vaak wat meer licht door dan pakweg voorganger ‘Cosmicism’ en de totaalsfeer is toch wel minder verstikkend. Dat maakten ze echter ook mogelijk door iets meer richting post metal op te schuiven, met van die repetitieve open akkoorden waarvan een hypnotisch aspect uitgaat. Dat werkt, want door ademruimte in de songs te laten en voor een erg organisch geluid te kiezen, kregen de nummers al snel een meer episch karakter. In ‘Those From Ulthar’ komt dat samen met een flinke scheut melancholie, al zit er wel een naargeestig kantje aan. Wat echter minstens zo opvallend is, is dat er heel veel wordt verteld door louter instrumenten. Gezien alle songs boven de zeven minuten uitkomen en zelfs tot vijftien minuten werden uitgesponnen, is er ruimte zat in de songs om er lange instrumentale stukken in te verwerken die de sfeer sterk mee bepalen. De kortste en langste song van de plaat, het intermezzo ‘The Gathering’ (dat net boven de minuut uitkomt) en het monumentale ‘Leng’ (dat een vol kwartier duurt), zijn zelfs volledig instrumentaal, al wil dat niet zeggen dat het verhaal niet verder loopt. Integendeel, hier zegt de muziek soms evenveel als de teksten in de andere songs. Voor wie de bonustrackbox of de dubbele vinylversie aanschaft, is er met ‘Second Rendez-Vous’ nog een derde instrumentaal. Niet zo maar eentje, maar een cover van electropionier Jean-Michel Jarre, dat een compleet ander gezicht kreeg van The Great Old Ones, maar niettemin erg veel respect voor het origineel toont. ‘Kadath’ is een reis naar een voor ons ongekende wereld, maar tijdens het luisteren zal je zoveel zijpaadjes tegenkomen die het verkennen waard zijn, dat enkel dat al een ontdekkingsreis op zich is.
