SLASH

Het moest er ooit eens van komen … Net als andere illustere voorgangers waagt ook Slash zich aan een reeks bluescovers om zijn grote voorbeelden te eren. Net als op zijn eerste echte soloalbum (‘Slash’ – 2010) opteerde Saul Hudson, zoals op zijn geboorteakte staat, voor een handvol zangers om de songs vocaal te ondersteunen. En dat zijn voorwaar niet de minste. Chris Robinson (The Black Crowes), Billy F. Gibbons (ZZ Top), Dorothy, Iggy Pop, Paul Rodgers (Free, Bad Company, Queen) en Brian Johnson (AC/DC) zijn de bekendste namen uit de hardere sector. Verrassend, en toch weer niet, haalde Slash er ook enkele mensen bij die bij ons minder bekend zijn (Tash Neal, Beth Hart) of van wie je helemaal niet verwacht hen te horen op een bluesplaat van een hardrockartiest (Demi Lovato en de eerder genoemde Iggy Pop). En laat nu net deze namen een bijdrage leveren om U tegen te zeggen. Wat Iggy Pop op zijn rauwe, kalme manier doet met de song van Lightnin’ Hopkins, is pure klasse. Daarmee willen we de andere guests geenszins in een negatief daglicht stellen want stuk voor stuk slagen ze erin om, samen met het gitaarspel van Slash, de songs naar een ander niveau te tillen. We schrijven doelbewust een ‘ander’ niveau. Beter is het niet per se, wel frisser en eigentijdser en dat is precies wat we van een goede ‘coverplaat’ verwachten. Slash stript de songs tot op het bot, geeft er zijn eigen draai aan en laat verder alle eer aan de zanger(es) van dienst. En dat is klasse, zonder meer Klasse met een grote K.