VOLBEAT

Er staat geen maat op Volbeat. Tot spijt van wie het benijdt. Michael Poulsen en zijn kompanen blijven doorgaan. Met succes. En daar is een reden voor. Poulsen is een vakman. Een rasartiest. Wat je er ook van denkt, je kan niet om het feit dat de man zijn zaken op orde heeft. Akkoord, de vorige release ‘Rewind, Replay, Rebound’ was geen verzameling songs die ons in extase bracht. Of men dat open en bloot gaat toegeven, kan ons geen bal schelen, maar op deze achtste langspeler hoor je gewoon een pak meer vuur. We hadden nochtans onze bedenkingen toen men vlak voor de zomer ‘Wait A Minute My Girl’ en ‘Dagen Før’ plots op ons los liet. Die eerste song leek veeleer een soort van tot mislukken gedoemde sollicitatie naar de Radio 2 Zomerhit en het andere was een ballade, in het Deens gezongen en met een popzangeres als gaste die het nummer niet half zo interessant maakte als ‘For Evigt’ dat op ‘Seal The Deal’ uit 2016 stond. Toch huizen op ‘Servant Of The Mind’ genoeg genietbare momenten. Dat werd duidelijk toen men het album aankondigde en de single ‘Shotgun Blues’ losliet. De gitaarlijn klinkt heerlijk dreigend en het is gewoon een prima rocknummer. Bovenal vertelt Michael verhalen. In dit geval over de geesten in zijn nieuw huis die in conflict kwamen met andere entiteiten die hij uit het verleden onbewust met zich meesleepte. Er is ook het afsluitende ‘Lasse’s Birgitta’, over de heksenjacht die in de 16de eeuw losbarstte. Een stijl die trouwens heel de cd kleurt. Fijne gitaren keren ook terug op ‘The Scared Stones’ waarvan de intro ons doet denken aan ‘South Of Heaven’ van Slayer en daarna een semiballade van Metallica had kunnen zijn. Het metalpedaal wordt helemaal ingedrukt op ‘Becoming’, wat een ode is aan de ons helaas veel te vroeg ontvallen LG Petrov, de frontman van Entombed. Dat is een moment waarop je weer weet dat Volbeat inderdaad metalroots heeft. Ze hebben het genre doodeenvoudig opengetrokken. Het mag swingen, zoals ‘Heaven’s Descent’ en ‘The Devil Rages On’ duidelijk maken en dan kom je bij de zo gekende Volbeat-sound, een soort Elvis boogie from hell. Je kan je daar misschien aan storen, maar dat is wel net het aspect wat er voor gezorgd heeft dat een breder publiek Volbeat heeft omarmd. Daar is men zich ondertussen helemaal van bewust. De fans krijgen wat ze willen zonder dat de muzikanten zich daarvoor moeten verloochenen. Kortom, Volbeat – lees: Michael Poulsen – zit goed in zijn vel en ligt op koers om andermaal te bewijzen dat ze hun headlinerstatus dubbel en dik verdienen.