ZEAL & ARDOR
Greif
Na het rudimentaire, maar verfrissende 'Devil Is Fine', het briljante 'Stranger Fruit' en het sterke, maar ietwat in herhaling vallende 'Zeal & Ardor' is de prettig gestoorde Manuel Gagneux terug met 'GREIF', een plaat waarop hij voor het eerst de touwtjes gedeeltelijk uit handen geeft. De songs zijn weliswaar nog allemaal van zijn hand, maar dit keer nodigde hij de bandleden die hem al jaren bijstaan op het podium uit in de studio om aan te vullen waar het nodig was. Het resulteerde in een album dat enerzijds moeiteloos aansluit bij de drie voorgangers, maar anderzijds toch ook wat nieuwe horizonten verkent. Zo klinken songs als 'Fend You Off', 'Kilonova' en 'Sugarcoat' opvallend minder heavy dan voorheen, maar krijgen de melodieën en de harmonische zanglijnen (toch wel een handelsmerk) nog meer ruimte waardoor er meer een episch gevoel opgewekt wordt. Let op, minder heavy betekent niet automatisch minder goed (voornoemde nummers zijn werkelijk pareltjes), maar het zal voor de fans van het oudere werk misschien even slikken zijn wanneer ze vaststellen dat de furie van weleer toch ietwat naar de achtergrond verdwenen is. Voor die mensen heeft Gagneux echter ook 'Clawing Out' en 'Hide In Shade' uit zijn mouw geschud, twee tracks waarop Zeal & Ardor als vanouds de tanden laat zien en wild om zich heen klauwt. Langs de andere kant zijn er ook nummers als 'Disease' en 'Thrill', waar respectievelijk hevige Queens Of The Stone Age-vibes en stevige, opzwepende rock de boventoon voeren. Even wennen, maar uiteindelijk valt het kwartje gegarandeerd. Het bloedmooie 'are you the only one now?' (met een grootse, kippenvel opwekkende uitspatting op het einde), 'Solace' en afsluiter 'to my ilk' tonen dan weer de gevoelige kant en 'Go Home My Friend' en het instrumentale, bijna volledig uit synths opgebouwde 'une ville vide' (dat een beetje aanvoelt als een soundtrack van een oude videogame) bewijzen andermaal dat ook elektronische momenten hun plaats hebben binnen het geheel. Zeal &Ardor heeft met 'GREIF' de meest afwisselende en persoonlijke plaat uit zijn carrière afgeleverd en zal daarmee ongetwijfeld heel wat nieuwe zieltjes winnen. De oude garde zal initieel misschien teleurgesteld zijn in het ogenschijnlijk ontbreken van een flink aantal echt heavy tracks, maar zal gaandeweg toch moeten toegeven dat Gagneux en zijn medestrijders andermaal goud hebben afgeleverd.
