METALLICA HERLAADT 'LOAD' -

Het is ondertussen 29 jaar geleden dat ‘Load’ wereldkundig werd gemaakt. Het deed om allerlei reden stof opwaaien zoals we al ter herinnering brachten. In een recent interview voor de Rolling Stone Music Now podcast liet gitarist Kirk Hammett verstaan dat er vandaag heel veel mensen ‘Load’ omarmen. ‘Akkoord, toen de plaat verscheen, was er wel wat tegenstand’, geeft de gitarist aan. ‘Er waren heel veel dingen veranderd en dat was wennen voor de fans. Er was een andere look, de gitaren stonden in een andere toonaard gestemd, zelf luisterde ik heel veel naar blues en jazz, wat zeker een invloed had, en ook de algemene manier van opnemen was totaal anders. De combinatie van dat alles definieerde hoe ‘Load’ klonk en dat was amper te vergelijken met alles wat we voorheen hadden gedaan. Net na het verschijnen van zowel ‘Load’ als het een jaar later komende ‘Reload’ was het van “fuck Load, fuck Reload, we zijn gekloot”. Grappig want als we vandaag pakweg ‘Fuel’ inzetten wordt het publiek gek. Ik kom nu fans tegen die dol zijn van dat specifieke tijdperk. Daar houden we een goed gevoel aan over.’

Kirk voegt er tegelijk aan toe dat hij de reacties van toen wel kan plaatsen. ‘Als tiener deed ik eigenlijk net hetzelfde. Led Zeppelin was mijn band. Hun albums hadden me volledig in de ban. Enkel ‘Led Zeppelin III’ kon me niet bekoren. Dat klonk meer akoestisch, terwijl ik vooral de energieke agressiviteit wilde horen die eigen was aan hun vertrouwde geluid. Door de jaren heen ben ik meer en meer van de songs op die plaat gaan houden. Pas nu besef ik dat het een plaats heeft in hun catalogus, een onmisbare. Net hetzelfde is er gebeurd met ‘Load’ en ‘Reload’. De mensen zijn blijven luisteren en concluderen nu dat het wel allemaal zo erg niet is.’

Wanneer het over de heisa naast het muzikale gaat, is er eigenlijk maar één adres waar je bij Metallica moet aankloppen voor een reactie en dat is Lars. Muzikaal staat hij natuurlijk ook nog steeds achter wat hij en zijn bandmakkers afleverde, maar op de fait divers heeft hij eveneens een klare kijk. ‘Waar ik vandaag het hardst om moet lachen is alle bagger de we over ons heen kregen door de korte coupes’, grapt de drummer. ‘Sociale media bestonden toen nog niet, dus iedereen lulde maar wat en niets kon echt gecheckt worden. Er zat dik drie jaar tussen het laatste optreden in Werchter, België en de release van ‘Load’. Toen het nieuwe werk verscheen, liet men uitschijnen alsof we alle vier een afspraak hadden gemaakt bij een barbiersalon om onze lokken te kortwieken. Een ‘vier voor de prijs van één promotie’ als het ware. Heel grappig. Jason was zijn weelderige haardos al kwijt tijdens de laatste tournee voor ‘The Black Album’. In de jaren erna hebben James, Kirk en ikzelf los van elkaar beslist om met wat minder haar door het leven te gaan. Daar zat geen masterplan achter. We stonden daar geen seconde bij stil, tot het debat op gang kwam. Wat hebben we daar smakelijk om gelachen. Vandaag nog steeds hoor, want eigenlijk wil dat zeggen dat de mensen om je geven. Als degelijke details tot een hele discussie leiden, geeft dat aan dat wat je doet het publiek bezighoudt en raakt. Meer kan je als artiest toch niet wensen.’

Bij Rock Tribune worden we ook een jaartje ouder. Hoewel het magazine op het moment van verschijnen in 1996 nog niet bestond, waren we uiteraard wel al bezig met ons geliefde zware muziekgenre. We kunnen ons de release van ‘Load’ dus nog voor de geest halen. We hebben ons licht uitgebreid laten schijnen over deze heruitgave en stellen daarbij enkele zaken vast. Er wordt, zoals de bandleden zelf aangeven, vaak smalend gedaan over het ‘Load’-tijdperk. Toch staan er enkele knallers op. De openingstrack ‘Ain´t My Bitch’ bijvoorbeeld, dat rockt 29 jaar na release nog even stevig. Voor ‘2X4’, dat we de band persoonlijk zagen brengen tijdens de Monsters Of Rock show in 1995, geldt eigenlijk hetzelfde. Het werd daarna amper nog in de liveset opgenomen, jammer. De singles uit ‘Load’ deden het ook goed. ‘Until It Sleeps’ was even wennen, omdat het inderdaad meer rock dan metal is, maar ondertussen toch uitgegroeid tot een classic. Iets wat vandaag minder geldt voor het country geïnspireerde ‘Hero Of The Day’ of de ballade ‘Mama Said’. Het is fijn ‘King Nothing’ nog eens te horen, een stuk dat eveneens de tand des tijds prima heeft doorstaan. Wat ons betreft, staat er op ‘Load’ tevens één van de strafste en sterkste Metallica-composities ooit met ‘Bleeding Me’. Niet toevallig met een van de meest persoonlijke teksten ooit die James Hetfield uit zijn pen liet vloeien. Hij laat hierin doorschemeren dat hij worstelt met een drankprobleem en daar iets aan wil doen. Het zou pas enkele jaren later zover komen. Daarnaast staan er composities op die sommigen zich nog amper herinneren. ‘The House That Jack Build’, ‘Ronnie’ en ‘Poor Twisted Me’. Eigenlijk lang geen slechte nummers. Waar destijds ook wat aandacht naar uitging was het afsluitende ‘The Outlaw Torn’. Met meer dan negen minuten de langste track en die werd dan nog uitgefaded omdat er niet meer plaats was op een cd-schijfje. Hierdoor komen we dan bij de uitgebreidere 3-dubbel cd die er verschijnt. Het noemt niet voor niets de Expanded Edition. Hierop wel de integrale versie van dat epos. Op het tweede plakje serveert men dan traditiegetrouw demo’s, riffs en ruwe mixen die men ter voorbereiding maakte. Daar waar dat bij eerdere re-releases vaak wat mager uitviel, krijg je nu als die hard fan wel leuke dingen te horen. Zoals ‘The Blue and The Gray (and the Red)’ wat later ‘Ronnie’ zou worden. Nog meer interesse zullen ze bij de fanatieke aanhang trekken op cd drie. Die bestaat uit live stukken. Eigenlijk is dat een best off van de Deluxe Boxset.

Dat is natuurlijk weer smullen. De prijs, ruim 275 euro, houdt de fans niet tegen. In ons land is die al uitverkocht voor de officiële release. Het fraaie 128-pagina tellende boek is weer de eyecatcher. Verder zijn het de liveopnames die de moeite lonen. De vijf plakjes met muzikale ‘ideeën’ is enkel voer voor de meest toegewijde aanhangers. De live rariteiten daarentegen is smullen voor iedereen. Wie herinnert er zich de ode aan Motörhead nog verspreid als b-kantjes van de diverse single? Nu mooi gebundeld. Persoonlijk genieten we van de Donington show uit 95 en laat men met het Oslo concert uit 96 prima horen hoe de arenatournee verliep. Wie liever beeld heeft, kan terecht bij de registratie van de Stockholm-show. Samengesteld uit straffe bootleg beelden, maar met professioneel geluid. Het is vooral minder hyperkinetisch dan de later verschenen ‘Cunning Stunts’ dvd. Je ziet daarin goed hoe Metallica gegroeid was als liveact. Toen al besliste men het podium in het midden van de zaal te zetten en dat werkte. Heel genietbaar is de captatie van hun passage op de MTV European Music Awards in november 96. Daar krijg je de rebellen die in Metallica huisden mooi te zien. De bedoeling was toen ‘King Nothing’ te brengen. Het was een live tv-show, dus werd er ’s middags gerepeteerd. Dat liep perfect en de band was blij omdat het er met de pyro ontzettend knap uitzag. ‘Alsof we in de hel stonden te spelen’, verwoorde James het. De MTV-bazen zagen het anders. Te gevaarlijk al dat vuur en dus schrapte men, zonder overleg, het visuele showelement. In plaats van tegen te stribbelen nam de bende doodeenvoudig wraak live op televisie voor miljoenen kijkers. Robbie Williams kondigde hen aan en James schreeuwde met een grijns op zijn gezicht: I got something to say/I killed a baby today. Kortom, ‘Last Caress’ werd ingezet. Moord en verkrachting werd verheerlijkt en alsof dat nog niet genoeg was, plakte men er ‘So What’ achteraan. De fucks vlogen de ether in en op het einde sloopte Metallica het hele podium. Hun frustratie moest eruit. De MTV-bonzen waren het reanimeren nabij. De backstage filmpjes van dat evenement zijn eveneens heerlijk. James die de in de gang oefenende Spice Girls uitlacht en het schrappen van hun pyro in de zeik zet. Heerlijk. Uiteraard is er nog veel meer te vinden in deze box die zijn geld dubbel en dik waard is.