London, een stad die nooit slaapt! Zeker op vlak van musicals en concerten. Terwijl The Halo Effect en Pain in een volle Electric Ballroom staan, zijn wij afgezakt naar deze grootstad om niemand minder dan het Zweedse Morbid aan het werk te zien. Jawel, die Zweedse Morbid van Dead (Per Yngve Ohlin) die ‘Deathcrush’ van Mayhem zou inzingen, maar niet lang daarna jammer genoeg veel te vroeg uit het leven zou stappen.
Tekst: Vic Van den Abeele
Met Dead speelde Morbid zo’n vijftal shows. Sinds enige tijd heeft zijn broer Necrobird (Daniel Ohlin) beslist om met de andere originele leden Morbid “nieuw leven” in te blazen. Als eerbetoon aan zijn broer. Op drums hebben ze niemand minder dan Erik Danielsson (Watain) weten te overtuigen om in dit project mee te stappen. Sinds 2023 speelt de band dan ook zeer exclusieve optredens, vooral in Zweden. Zoals enkele weken terug nog als support van de verjaardagshow van Mayhem. Ook de Britse hoofdstad bleek de perfect locatie zijn voor een avondje Wings Of Funeral over London met naast Morbid zelf ook Speeder en Necromaniac. Voor ons dé uitgelezen kans om een tripje over de Noordzee te maken.
De eer om de avond op gang te trappen, is weggelegd voor het Brits-Zweedse SPEEDER (6). Zoals de naam al wat doet vermoeden, is dit een op en top speed thrash metalband die aan alle clichés lijkt te voldoen. Een band met jonge kerels die helemaal klaar zijn om de wereld te veroveren. Openen doen ze met ‘Speed Metal Militia’, een nummer die me aanvankelijk weet te overtuigen. Jammer genoeg blijkt het vervolg van de set iets minder te zijn. Vooral de drums komen onvoldoende door in de mix en lijken niet helemaal klaar voor het tempo waarmee de nummers dienen gespeeld te worden. ‘Militia Strikes Again’, ‘Shut Up And Give Me beer’. Het zijn maar enkele van de songs die passeren vanavond. Allemaal leuk en wel, maar iets te clichématig wat ons betreft.
Dan kwijt het Britse NECROMANIAC (8) zich beter van zijn taak. Hun black metal sluit ook al iets beter aan bij wat de hoofdact zo dadelijk zal brengen. Het is vooral de charismatische bassist en de frontman die de aandacht opeisen. Vreemd genoeg wordt er voor het tweede nummer gekozen voor een andere (voor ons onbekende) frontman. Die haalt meteen wat de schwung uit het optreden en dat valt meteen op bij dit verder heel enthousiaste publiek. De sfeer daalt onder nul en ook de bandleden lijken te beseffen dat het geen goede zet blijkt te zijn. Gelukkig houdt hij het na één nummer voor bekeken en keert C. Howler al snel terug. Het tempo gaat meteen de hoogte in en ook het publiek heeft het enthousiasme terug te pakken gekregen. Een meer dan aangename ontdekking!
Het moment waarop iedereen al de hele avond zat te wachten. Maakt Morbid het waar of niet? Dit is nog maar hun achtste show in hun geschiedenis en hun derde sinds Daniel Ohlin (Necrobird) de vocalen van zijn broer verzorgt. Terwijl de introtape van start gaat, wordt van achteren in de zaal een doodskist binnen gebracht met daarin onze frontman. Timing is alles, en precies op tijd arriveert de kist op het podium. Necrobird heeft zelfs nog even tijd om het publiek op te jutten. ‘My Dark Subconcious’ blijkt de perfecte openingstrack te zijn voor MORBID (9). De hele zaal gaat meteen uit zijn dak en zingt een groot deel van de tekst meteen mee. ‘Wings Of Funeral’ en ‘Tragic Dream’ worden misschien nog wel enthousiaster onthaald. Het valt meteen op hoe goed het geluid zit. Daarbij moeten we een extra vermelding geven voor Erik Danielsson (Watain). Hij kwijt zich per-fect van zijn taak als drummer! Hij laat de nummers samen met de drie (!) gitaristen even rauw klinken alsof het 1986 is. Zonder veel tijd te verliezen of overbodige bindteksten wordt er met ‘From The Dark’ gekozen om nog een versnelling hoger te schakelen. Bij ‘Necrodead’ lijkt het even fout te lopen als de microfoon het enkele seconden begeeft. Gelukkig is het euvel snel van de baan en merkt het grootste deel van het publiek er niks van.
Wanneer Necrobird het publiek vraagt of we klaar zijn voor iets vies en vuil, maar dan ook écht vies en vuil, lijkt het antwoord overbodig. Uiteraard zijn we klaar voor ‘Disgusting Semla’. Een semla is een soort van Zweedse gistdeegbol, maar dan wel eentje die al enkele weken zwaar over tijd blijkt te zijn. Deze wordt dan ook met alle plezier het publiek in gegooid. Met ‘Deathexecution’ neemt het Zweedse fenomeen Morbid afscheid en dat doen ze zoals het set begonnen was. Rauw, strak en imposant! Misschien waren we in het begin toch een beetje terughoudend en sceptisch. Soms moet je het verleden gewoon laten voor wat het is. Maar als je dan ziet wat een mooi eerbetoon er hier wordt gebracht aan Per ‘Dead’ Ohlin, kan je niet anders dan toegeven dat ook dit meer dan recht heeft om te bestaan. Soms heb je weleens een avond die klaar is om de geschiedenis in te gaan. Wel dit was er zo eentje! De trip naar London was het meer dan waard!
