Smash Into Pieces en hun leider APOC vertellen ons, sinds 2020, het verhaal van Arcadia, een game van supercomputer S4Y met ongelooflijke AI-rekenkracht, die de mensheid meeneemt uit hun zinloze bestaan en hen een realiteit voorschotelt die niet bestaat en alles controleert. AI neemt de wereld over … daar is iedereen toch een beetje bang voor, niet? Met een zeven minuten durende trailer die nu één week geleden gelost werd, kondigden ze de start aan van iets groots: Arcadia, The Beginning. Toen we de gecreëerde wereld ontdekten tijdens onze voorbereiding, schepte dit verwachtingen voor deze avond.
Tekst: Kurt Van Driessche - Foto’s: Creeping Mac Kroki
HALFLIVES (7) mag vanavond als eerste de bühne op voor een half gevulde zaal. De in Parijs gestationeerde Italianen brengen ons wat je kan omschrijven als poprock. Denk Paramore. Gesteund door een backing track steekt het trio van wal met ‘Everybody Knows It’. De toon is meteen gezet. Zangeres Linda Battilani heeft een klok van een stem. Tegelijk zien we wel dat enkel zij de lampen op zich heeft. De muzikanten baden in duisternis. Als de backing track niet meeloopt, omgordt Linda zelf de gitaar. Dat beperkt haar bewegingsvrijheid allerminst. Ze springt op en af op het platform dat voor haar staat en torent zo uit over het publiek.
Als derde nummer van de avond krijgen we een cover na een shout-out naar Linkin Park. Ze kiezen niet voor een oldie, maar voor ‘The Emptiness Machine’. Het past bij de stem van Linda en de andere delen worden gezongen door bassist Enrico Bertoni. Het is een fijne versie, spijtig dat het zo vroeg in de set zit. Verder krijgen we nog het gloednieuwe ‘Perfectly Broken’ en een stukje theater tussen Linda en Enrico die de lyrics van ‘Snake’ uitbeelden. Het is allemaal rauwer dan op plaat en dat is een plus. Halflives komt in 2025 terug naar ons land met een show in Kavka, zeker de moeite waard om te ontdekken.
De intro van FROM FALL TO SPRING (6), die daarna spelen, zijn pompende bastonen. Het Duitse zestal is voorzien van een DJ, twee gitaristen, een drummer en twee zangers. Meteen zien we dat het licht on point zit. De band geeft ons het gevoel een liefdesbaby te zijn van Linkin Park en Electric Callboy. De beide frontmannen zijn de broers Philip en Lukas Wilhelm die unisono beginnen rappen bij de start van de show. Ze wisselen dat rappen af met gezang en serieuze grunts. Dat zorgt ook voor wisselende tempo's, soms per nummer of midden in een song. Bij ‘BARRIERS’ vragen de broers om de smartphones boven te halen en de hele zaal te verlichten. De toeschouwers gehoorzamen en zwaaien hun mobieltjes van links naar rechts. Gaandeweg gaan deze weg behalve bij een aantal die hard fans helemaal vooraan. Deze fans worden bedankt en tegelijk wordt de rest van ons terechtgewezen met een grapje.
De broers trekken en sleuren aan het publiek. Klappen, meezingen en headbangen krijgen ze gedaan. Voor de rest krijgen ze er weinig beweging in. Het optreden kabbelt verder en wat we krijgen, kan onze aandacht moeilijk vasthouden. Het gaat hier over smaken en kleuren, want de aanwezige fans lusten wel pap van wat de Duitsers ons laten zien. Dat verandert drie songs van het einde als bassist León Arend ons wakker schudt en ‘DESTINY’ inzet. Nu is onze volledige aandacht op het podium gericht. Het is veel harder dan al het vorige werk in de set. Ook zij eren één van hun grote invloeden met een cover … Laat dat toevallig ook voor hen Linkin Park zijn! We krijgen van From Fall To Spring ‘In The End’ cadeau. Als laatste krijgen we ‘DRAW THE LINE’ op ons bord, hun inzending om te mogen meedoen aan het Eurovisie Songfestival vorig jaar. Van het feit dat ze het niet haalden, maakten ze een grapje waarna ze ons trakteerden op het nummer als afsluiter.
We waren met verwachtingen gekomen om SMASH INTO PIECES (8) te bekijken. APOC en de zijnen komen het dit jaar uitgekomen album ‘Ghost Code’ voorstellen. Vanaf het moment dat de zaallichten dimmen, zien we meteen een podium vol led-schermen. Dat verklaart meteen waarom de opwarmers van vanavond het moesten doen met beperkte ruimte. De leds verlichten de zaal en APOC maakt zijn intrede. De drummer van Smash Into Pieces verbergt zijn gezicht achter een masker. Het is een imposante verschijning die, als hij ons toespreekt met zijn computerstem, ook nog eens op zijn drumstoel gaat staan. Het draagt allemaal bij tot het theatrale en filmische dat ze uitstralen. Smash Into Pieces heeft bij elke track van het album ‘Arcadia’ uit 2020 een straffe videoclip gemaakt. Zeker de moeite om te checken!
Vanaf het begin, dat de band inzet met 'Hurricane', is het duidelijk dat we een visueel spektakel zullen krijgen. De single is een paar dagen oud en schopt het al meteen tot opener. Daarna spreekt de computerstem van APOC ons toe met de woorden: “Welcome to tonight’s manifestation. It’s time to awaken your true potential. It’s time to wake up!”, waarna ze ‘Wake Up’ inzetten. Het is hoe de avond zich zal voortzetten: af en toe spreekt de drummer ons toe, maar meestal is het zanger Chris Adam Hedman Sörbye die ons te woord staat. Tenminste, na twee keer technische problemen bij de eerste twee nummers. Er is iets mis met de gitaar. Sörbye maakt wat grapjes en APOC tovert onverstoord ritmes uit zijn cape. Als het euvel is verholpen, is de trein definitief vertrokken.
Zeiden we al dat er ook van alles te zien was op het podium? Dan vallen we in herhaling en toch doen we dat met plezier. De led-wall toont ons filmpjes bij iedere song, elke aanslag van de gitaar, elke snare- of basdrum valt er iets te beleven. Lasers schieten uit de handschoenen van APOC én uit de nok van het podium, dwars over de zaal. Mensen met epilepsie blijven misschien beter weg van de show. Het ziet er allemaal zeer fraai uit. Dit zijn geen artiesten om bij daglicht te zien! Al zijn het creatieve geesten zoals deze die altijd kunnen verrassen.
Midden in de set krijgen we een eerste Eurosong-momentje, want zoals het inwoners van Zweden betaamt, heeft Smash Into Pieces al twee maal een lied ingezonden voor de preselecties van hun land. In 2024 met ‘Heroes Are Calling’. Ze laten ons uiteraard horen waarom dit zo’n straffe inzending was. Daarna treedt APOC nog een keer in de spotlights met een kleine drumsolo. Anders dan zijn metalen collega’s wordt hij ondersteund door een backingtrack en dat maakt dat hij niet moet rammen of om het snelst moest roffelen op zijn drumstel. Neen, hij speelt leuke grooves die zijn kunde laten zien.
Bij ‘Boomerang’, dat ook vrouwelijke vocals heeft, springt Linda van Halflives op het podium om te ondersteunen. Het duo zingt de sterren van de hemel. Het bont allegaartje aan fans kan dit alles zeker smaken. Je zou kunnen vermoeden dat Smash Into Pieces vooral een jong publiek zou hebben, niets is minder waar.
Afsluiten gebeurt met ‘Forever Alone’, een opzwepende song die uitnodigt tot dansen. Iets waar de zaal gretig op ingaat. Zo gaan we allemaal bewegend de toegift tegemoet. Eindigen doen ze met hun eerste Eurosong-inzending uit 2023, ‘Six Feet Under’. Beide keren strandden ze op plaats 3. De eerste keer na Loreen, die later het hele zaakje zou winnen, maar ze hadden een hit te pakken in eigen land. Het nummer gaat over geloven in jezelf, zelf al zit je soms met twijfels. Iets wat deze bende zeker doet!
Onze conclusie is dat Smash Into Pieces geen complexe muziek maakt. Het is rechttoe rechtaan en zeer strak. Ze staan er ook als band. Behalve APOC, die het verhaal draagt, treedt niemand op het voorplan. Ze staan er samen. Het prikkelt ons wel om te zien waar deze heerschappen staan binnen vijf tot tien jaar. Als je het ons vraagt, mogen ze uit de schaduw treden van de grote headliners waar ze tot nu toe supportact voor waren en kunnen ze hun eigen podium claimen.
