Lang zal het niet meer duren vooraleer de Australische punkband AMYL AND THE SNIFFERS (9) een gegeerde naam wordt op de grote festivals. Dat zeggen niet alleen wij, maar ook de pakweg 2.000 bezoekers die in een bomvolle AB zwetend en springend los uit de bol gingen.
Tekst: Rudy De Doncker / Wim Vander Haegen - Foto’s: Rudy De Doncker
AMYL wie? Liefhebbers van rammende punk weten wel beter. De band met Amy Taylor als spilfiguur wist ons al te charmeren toen ze in 2022 het voorprogramma speelden van onder meer Green Day tijdens The Hella Mega Tour in het Antwerpse Sportpaleis. Enkele maanden later dropten ze eigenhandig een nieuwe bom in Trix en nu is de band doorgegroeid tot de status ‘AB-waardig’. In Brussel trapte het viertal meteen na de flemerige intro - ‘Yes Sir, I Can Boogie’ van Baccara voor de liefhebbers – het gaspedaal in. Amper een paar minuten later doken de eerste crowdsurfers op aan de bühne en dat bleef zo het hele concert lang doorgaan. De pogoënde menigte deinde bij elk nummer verder uit tot de hele zaal overstag ging.
Amy zelf kwam op in lederen motorjas, maar gooide die al snel aan de kant om het dolle publiek een blik te gunnen op haar frêle body, inclusief minuscule bikini. De band heeft met ‘Cartoon Darkness’ een nieuw album uit en opende met vier songs uit die plaat op een rij: ‘Doing In Me Head’, ‘Pigs’, ‘Do It Do It’ en, je raadt het nooit, ‘Tiny Bikini’, een snijdende sneer naar iedereen die mensen beoordeelt op enkel en alleen het uiterlijk. Met ‘Freaks To The Front’ kwam er één van de sporadisch in de set aanwezige oudere song langs, alvorens opnieuw het recente werk aan te snijden en met ‘Chewing Gum’ een pogo te ontketenen om U tegen te zeggen. Het daaropvolgende ‘Security’ deed er nog een schep bovenop. Gevolg: een zelden geziene moshpit, bijna te zot voor woorden.
Amy zelf daagt uit, lacht, kronkelt en oogt zelfs lief, maar vergis je niet: dit is echt geen kat om zonder handschoenen aan te pakken. Madam is namelijk boos op de wereld en zet geregeld een grote mond op die ons onverwijld terug naar de 70’s katapulteert toen punk nog echt ‘boos’ was. Alles en iedereen werd op de korrel genomen, de band heeft overduidelijk lak aan alles en schuwde bij momenten de grote woorden niet. In haar tirades tussen de nummers door, soms in onverstaanbaar Australisch, kreeg ook de kersverse president-elect ervan langs (“Trump is an idiot”) en nam ze de oorlog in het Midden-Oosten te baat om een lans te breken voor Palestina, alhoewel ze er meteen aan toevoegde dat zij en haar maatjes geenszins antisemietisch zijn. Maar ‘we moeten ook en vooral zorg dragen voor elkaar’, herhaalde ze meermaals. Geen overbodige peptalk als je het slagveld in de zaal in ogenschouw nam. Zelden zoveel pinten boven onze zwetende kop zien passeren …
Opbouwen naar een climax was er die avond niet bij, want het hele concert hakte er genadeloos in, al moeten we zeggen dat de nieuwe nummers - 11 op een totaal van 22 – iets meer richting poppunk neigen zonder evenwel aan verschroeiende kracht in te boeten. Een bewijs dat AMYL AND THE SNIFFERS een volwassen band is geworden zonder aan jeugdige frisheid in te boeten. Met ‘Hertz’ en ‘Facts’ sloot het viertal het concert af om even later met ‘Maggot’ en ‘GFY’ in de bisronde de uithijgende menigte volledig uit te tellen. Tot binnenkort op de festivals, Amy!
