Na de festivalzomer trapt het indoorconcertseizoen zich terug op gang. Eén van de zalen die aan belang wint, is Kavka Zappa in Antwerpen. De zaal heeft voor het najaar een gevarieerde en goed gevulde affiche en mocht vanavond het bordje uitverkocht aan de deur hangen. Een prima reden om een eerste keer af te zakken naar Het Kiel was een avondje metalcore. Elke reden voor een feest is goed, metalcore is een betere reden dan alle andere.
Tekst: Kurt Van Driessche - Foto’s: Eline Dresselaerts
GREAT AMERICAN GHOST (6) is een jonge bende, al is dertien jaar als band nu ook niet zo jong meer. De heren uit Boston spelen hardcore/metalcore met invloeden uit de industrial scene. Op deze tour stellen ze ons hun nieuwste album ‘Tragedy Of The Commons’ voor. Zanger Ethan Harrison en de zijnen staan bekend voor hun energetische manier van bewegen over het podium, maar dat is hier helaas niet mogelijk omdat het grootste deel van het podium gereserveerd is voor de headliner.
Maar dat laat Harrison niet aan zijn hart komen. De imposante frontman ijsbeert over de risers en toornt zo nog hoger over de al talrijk opgekomen aanwezigen. De zanger trekt en sleurt aan zijn publiek, maar krijgt ze niet in beweging. Nochtans krijgt elke song een uitgebreid applaus en gejuich en merken we dat iedereen aandachtig luistert terwijl de hoofden duchtig heen en weer schudden. Over wat we horen kunnen we kort zijn: Great American Ghost speelt een strakke, vermakelijke vertoning, maar kan niet helemaal overtuigen. Spijtig, want aan energie geen gebrek op het podium.
Als AFTER THE BURIAL (8) de bühne opkom,t staat de zaal knoertvol. Het is duidelijk dat zij een trouwe schare fans hebben. De band uit Minneapolis bestaat dan ook al 21 jaar. Op het menu staat progressieve metalcore. Bij de opener ‘In Flux’ gebaart zanger Anthony Notarmaso ons een wall of death te maken, hij krijgt geen respons. Nochtans krijgen ook zij een warm applaus. Bij ‘Exit, Exist’, met een ideale circlepitriff, vraagt Notarmaso beleefd: “Make this place whirl!”, maar opnieuw weinig tot geen gehoor. Het lijkt wel alsof het publiek wacht op iets om in gang te schieten. We krijgen een verhaal over de jetlag van de zanger, waardoor deze avond lijkt op een koortsdroom. Ook de cymbalen komen raar binnen, alsof er iemand was klaargekomen in zijn oor. Hij krijgt er de zaal mee op zijn hand, want als ze ‘Behold The Crown’ inzetten, beweegt er (eindelijk) iets in het publiek. Het is alsof er een extra wake up call nodig was!
In al de songs die tot nu toe gespeeld werden, hoor je vooral de metalinvloeden op de band. Niets van dat alles in de nieuwe single ‘Hum From The Hollow’. Voor deze song heeft After The Burial zijn heil gezocht in de djent. Dit is een eerste in een lange rij van nieuw werk waar de band sinds 2023 aan werkt. Ze hadden tijd en ruimte nodig om wat dingen op te klaren, maar lijken klaar voor de toekomst. Het nieuwe werk staat als een huis en maakt ons benieuwd naar wat volgen zal.
Naar het einde van de set is er de vraag naar crowdsurfers, er staan toch barriers en twee medewerkers om iedereen op te vangen, dus het kan. En zo geschiedde, het hek is van de dam en er stromen een tiental fans over de handen naar het podium. After The Burial trakteert ons op een strakke, amper zeven songs durende set en ze zijn duidelijk, na een tournee in de VS, op elkaar ingespeeld. De 45 minuten vliegen voorbij en zo’n sets zijn onze favoriet. Geen moment verveling!
De band waar iedereen voor was gekomen, dachten we toch, is BLEED FROM WITHIN (7). Nochtans merken we dat er in de zaal een pak minder volk staat dan bij hun voorgangers. Raar, want dit vijftal uit Glasgow is ook niet aan hun proefstuk toe. Met 22 jaar en zeven langspelers op hun conto zijn ze al iets langer de Europese Parkway Drive. Want zo klinken ze bij momenten. Met hun Zenith Tour willen ze ons overtuigen van hun nieuwste worp, een album dat nog meer klinkt als Architects met clean vocals van gitarist Steven’Snev’ Jones. Het is een pad naar grotere kansen, want de muziek is toegankelijker.
Drummer Ali Richardson zit hoog en droog in de nok van het podium op een metalen constructie en er staan risers. Ze brengen hun grootse festivalshow naar de kleine podia. Nadat Shania Twain ons vertelt dat ze zich een vrouw voelt, volgt er een onheilspellende intro inclusief klant- en lichtspel. Als een wesp gestoken begint het publiek zich nu wel te roeren. Ze zijn misschien met minder, maar ‘Violent Nature’ zet de meute bij zijn live debuut aan het dansen. Met ‘Zenith’ is ook meteen de titeltrack van de nieuwe plaat aan de beurt en het valt op dat de samenzang tussen leadzanger Scott Kennedy en Snev top zit en ook live perfect tot zijn recht komt.
Ook bij Bleed From Within heeft de zomertour deugd gedaan aan het samenspel en de vreugde binnen de band. Zo is er heel veel aandacht voor de toeschouwers en schudt Kennedy zelf handjes met het grote aantal crowdsurfers die op hem afkomen. Pas bij ‘A Hope in Hell’ gaat het tempo zakken. Een welgekomen adempauze, en blijkbaar ook voor de amateur-regisseur voor ons, die zijn smartphone na een halfuur eindelijk laat zakken en zijn plek in de achtste cirkel van de hel zo nog even uitstelt.
De pauze is van korte duur want er ontspint zich bij ‘Crown of Misery’ een grote circlepit. Wat volgt, is één van de absolute meezingers van de band met ‘Levitate’ van de vorige plaat. Het is duidelijk dat iedereen die hier nog is het oeuvre van de Glaswegians kent. Tot dan gaat het eigenlijk in een rotvaart vooruit. Helaas kan Bleed From Within dit tempo niet vasthouden. Ze pleuren een, leuke, maar overbodige drumsolo die overgaat in een lang uitgesponnen intro naar ‘Dying Sun’. Een tempovertraging, die er wat ons betreft voor zorgt dat de rotvaart van daarvoor helemaal uit de show is verdwenen. ‘God Complex’ is nog een goedmakertje in een rijtje van vier a vijf songs die worden afgesloten met het technisch hoogstandje dat ‘Edge of Infinity’ is, akoestische gitaren op een staander incluis. Hoe sterk het nummer ook is gebracht, het krijgt de schwung er niet meer terug in.
Zelfs afsluitende knallers als ‘The End of All We Know’ en ‘In Place of Your Halo’ trekken ons niet helemaal terug in de vibe van de eerste 45 minuten. Zelfs al kruipt Kennedy bovenop de eerste rijen. Haalt Bleed From Within een kleine twintig minuten uit de setlist en beperken ze zich tot een uur knallen, is dit een potentiële show van het jaar. Dat is het nu helaas niet. Er is toch nog werk aan de winkel voor de Schotten, al hebben we een amusante avond van hen gekregen. Geen klachten daarover.
