Heel, heel lang geleden was CLAWFINGER een zeer fijne liveact. Overal waar deze Zweden kwamen, werd er een feestje gebouwd. Hun mix van rap en metal bracht iedereen aan het headbangen en aan het dansen. Vandaag kijken we daar toch … lichtjes anders tegenaan.
Tekst: Robbie Embrechts - Foto's Ann Kermans
Clawfinger was duidelijk een product van de jaren negentig en werd beschouwd als het Scandinavische antwoord op Rage Against The Machine. Onlangs lanceerde de band een nieuwe single en dat betekende dan ook meteen de aankondiging van deze tour. Clawfinger die weer van zich laat horen … uiteraard waren we benieuwd naar de prestaties van deze Zweden. En ja, daar kunnen wij vrij kort over zijn. Terwijl iedereen zijn tweede jeugd probeert te herbeleven, sta ik met een ietwat kritische blik naar het showspel te kijken. Zanger en frontman Zak geeft zich voor de volle honderd procent, maar je merkt gewoon dat het hem, en ook de andere bandleden, veel moeite kost om de aandacht van het publiek vast te houden. De eerste vier nummers zorgen dan ook voor weinig interactie. Iedereen doet zijn uiterste best en heeft er wel zin in, maar voor een beetje meer vuurwerk moeten we wachten op de 'oudere' nummers. Wie inmiddels - de gemiddelde leeftijd van de doorsnee bezoeker schat ik op 40 jaar - nog geen last heeft van krakende knieën of hernia's, mengt zich voorzichtig in de pit. Na een twintigtal songs, wat best veel is, gaan de zaallichten terug aan ... en blijven we met een ferme kater achter. Wanneer je als groep niet de ruggengraat hebt om een van je succesvolste nummers 'Nigger' (wat overigens een anti-racistische song is!) te spelen, dan had je misschien beter in je zetel blijven zitten. Misschien had ik dat ook maar beter gedaan. Mocht iemand na het lezen van dit verslag, zich beledigd, aangesproken, vernederd of misbegrepen voelen ... voor een knuffel groot of klein moet je bij Robby zijn.
