Wie zijn melodische meezingers graag zeemzoet in een metalcore & post-hardcore klimaat geserveerd krijgt, verzamelt vanavond in Antwerpen. Catch Your Breath kreeg sinds z’n debuutplaat heel wat bijval van een mooie schare fans. Al is de Zappa zeker niet volgelopen deze zondagavond, in de kleine podiumopstelling zijn de aanwezigen toch klaar voor een knus avondje meezingen en naar adem happen.
Tekst: Robin Maes - Foto’s: Theo De Rycke
De headliner van vanavond maakt sinds z’n debuut een steile opmars. Vreemd genoeg is de opener van deze affiche met vrij veel voorsprong de langst bestaande band. Dat ze live een goed geoliede machine zijn, is dan ook snel duidelijk. De sfeer komt er vlotjes in dankzij OF VIRTUE (8). Ze vertrouwen op nieuw werk van de laatste langspeler ‘Omen’ om hun stempel te drukken. De titelsong opent nog enigszins traag, nadien is ‘Hypocrite’ wél de ideale stomper om te doen headbangen. Er zit goed wat backing track in de mix en de drums klinken iéts te schel, maar als opener kwijten deze Amerikanen zich heel correct van hun taak.
In het halfuur dat Of Virtue heeft, weten ze ook heel wat crowd work succesvol te implementeren. Tijdens ‘Cold Blooded’ gaan alle gsm-lichtjes in de zaal vlot aan het zwaaien. We worden ook getrakteerd op een volledig nieuw, nog niet uitgebracht nummer. Hierbij hoort een ‘wall of life’ waarbij er geen gebeuk maar wel geknuffel volgt. De groep vraagt om ‘kindness, love and mercy’ terwijl ze met ‘Sober’ een evenredig vertederend en catchy nummer inzetten.
De voorlaatste worp van deze mannen heet ‘Cannibals’ en levert met de zanger in het publiek een hoogtepunt op. Of Virtue bijtelt al heel lang aan z’n weg hogerop. Wat ons betreft mogen ze echt wel een groeispurt krijgen na deze performance want hun kwaliteit komt heel mooi bovendrijven. De opzwepende frontman én gitarist-clean vocalist doen al het nodige om de massa in de stemming te brengen.
De tweede aanzet van vanavond heeft er enkele turbulente maanden opzitten. Voor hun nieuwe album ‘Renovate’ wisselden ze van frontman, maar na het afwerken van dat stuk schakelden ze toch terug naar de vorige. Hopelijk is live alles minder verwarrend voor UNTIL I WAKE (6). Onze hoop slaat helaas vrij vlug om in irritatie. Wat is dat toch met de gitaar in deze mix? Simpel gesteld staat ze gewoon veel te stil waardoor de sound heel wat punch mist. Bij aanvang denken we dat dit wel vlug zal beteren, maar helaas …
Het oudere werk van Until I Wake zoals ‘Inside My Head’ is bij enkele fans duidelijk geliefd. De nieuwe nummers slaan wat zwaarder in en ook de muzikanten on stage genieten zichtbaar van de zwaardere beuken die ze uitdelen zoals die van ‘Separate’. Opnieuw blijft het hoorbaar dat elke breakdown kracht mist en elke melodische explosie niet volledig tot in de zaal raakt. Ook qua enthousiasme moeten deze heren het afleggen ten opzichte van hun voorgangers. Ondanks de issues is het niet mogelijk om je niet te amuseren wanneer ‘Octane’ start. Zo’n sterk nummer overleeft probleemloos de matige mix.
Afsluiter ‘Self Medicated’ brengt het meeste animo teweeg. De moshpit is klein maar genietbaar en iedereen brult even doorheen de slechte soundmix door. De meezingers missen hun effect niet volledig en muzikaal past deze groep mooi binnen dit geheel. Een frontman die z’n eigen bandshirt draagt, blijft voor ons toch nooit de meest klassevolle keuze. Misschien was dit niet de slechtste avond om geen backdrop bij te hebben.
Veel menigte is er ten opzichte van de start niet meer bijgekomen, maar vooraan merken we toch wat dichter op elkaar gestampte enthousiastelingen. Een evenredig mannelijk-vrouwelijk publiek is klaar voor wat emotionele stoten van formaat. Helaas brengt de eerste meteen slecht nieuws. Frontman Josh is z’n stem volledig kwijt en komt dit onder begeleiding van crew op het podium melden. Het is dus vanavond net wat meer Lose Your Voice dan CATCH YOUR BREATH (6).
Het is an sich al mooi dat we nog een show krijgen, want er moest heel wat gepuzzeld worden. Quasi iedereen van de andere bands zou komen helpen met de zang (op de frontman van Until I Wake na). We zien dus onder andere de super enthousiaste drummer van Of Virtue de show stelen in z’n allereerste opkomst als zanger. Het is vertederend om te zien hoe hij zich smijt. Ook beide zangers van Of Virtue hebben een mooi passende stem, net als de gitarist van Until I Wake. Enig probleem: niemand kent écht de teksten van de songs.
Opener ‘Ghost Inside The Shell’ is bijna volkomen voor de zaal qua zang. Er is genoeg sympathie voor de last minute oplossing van Catch Your Breath, maar een gebrek aan brullende kelen die het vuur aanwakkeren. Sommige delen worden stilletjes meegegild, andere stukken blijven puur muzikaal. De melodische sound komt wel mooi en vol tot z’n recht. ‘Criminal’ is de eerste stoot die wat meer power tussen de mensen krijgt. Daar is dan toch die moshpit die voor meer dansruimte zorgt: hoera!
Respect dat alle muzikanten er collegiaal het beste van maken, maar het moet gezegd: ideaal is dit verre van. Alle zangers lopen steevast met hun gsm’s in de hand rond en moeten constant pieren om de juiste woorden mee te zingen. Ze lijken zo precies tijdens het zingen ook het weer te checken en hun socials af te scrollen. De drummer van Of Virtue gaat hard te keer bij ‘Perfect World’. Die moet toch eens een carrière als frontman overwegen.
’21 Gun Salute’ en ‘Good In Goodbye’ zorgen voor het vertederende middenstuk. Het tempo van Catch Your Breath is muzikaal het traagste van de avond, maar bereikt hier een mooie melodische slakkengang. Even later is ‘Savages’ een song die wél sterk wordt meegezongen. Naarmate de set vordert, lijkt het publiek een snelcursus songlyrics te hebben gestudeerd. Wanneer we bij ‘Dial Tone’ zijn beland, zitten alle stemmen op dezelfde golflengte. De zwaardere delen en rapstukken vallen soms weg, waardoor er diepgang ontbreekt.
Een vreemd detail van deze avond is dat de openingsact de enige meute is die een backdrop mee heeft. Kale, zwarte muren dus bij de rest, al is de lichtshow van Catch Your Breath bij momenten simpel maar sfeervol. Door de unieke situatie is er ook plaats voor humor. Er is duidelijk niet afgesproken welke zanger welk nummer zou zingen. Wanneer de frontman van Of Virtue luidop zegt ‘Euhm… I guess I am singing this song?’, proesten we het uit. Ze doen hun best hoor, met wisselend succes.
‘Shame On Me’ laat alle handen klappen en armen zwaaien. Afsluiter ‘Y.S.K.W.’ is een mooi einde voor een bevreemdende avond met moeilijke omstandigheden. Stemloze frontman Josh komt nog eens op het podium met bedankingen, excuses en hartjes-gebaren. Hij krijgt steun en applaus van iedereen. Veel thee met honing en kaken vol muntbollen, Josh. Alles komt goed.
