Als er een cultband zoals The Fuzztones langskomt, zijn we er als de kippen bij om die te gaan spotten. Voor sommigen onder ons is dit pure nostalgie. Voor anderen de eerste keer dat ze hen aan het werk zien. Meestal gaat het dan om ‘de kinderen van’. Zo ook vanavond in een aangenaam gevulde zaal in De Casino. Een avond vol verhalen, een gitaar van Alex Callier en onverwachte wendingen.
Tekst: Kurt Van Driessche - Foto’s: Gino Van Lancker
Ons opwarmen was de opdracht voor THE MUDGANG (7), een legendarisch garagerockensemble uit het Gentse. Zij draaien al mee van midden de jaren 80 en lieten zich inspireren door de groten van die tijd zoals The Cramps, Iggy Pop en Stray Cats. Een bont allegaartje aan muziek dus en dat krijgen we ook te horen. Surfrock, bluesrock, fuzzy gitaren en dat allemaal met een punkrandje. Dit is een uitstekend op elkaar ingespeelde band, die nog steeds een strakke set bij elkaar weet te spelen. Het publiek, op dat moment al talrijk aanwezig, luistert een volledig uur aandachtig en beantwoordt de band telkens met een beleefd applaus. Of ze het er echt warm van krijgen, is echter de vraag. Het lijkt wel wachten op hun helden om dan alles te geven.
Die helden zijn THE FUZZTONES (8) van frontman Rudi Protrudi. Geboren en getogen in New York, waar ze nog altijd immens populair zijn. Daarnaast heeft de band een grote schare fans in LA en vooral in Europa, waar de bandleden momenteel vooral woonachtig zijn. De Casino vloog hen naar ons land om te spelen in de reeks ‘DC Rocks!’ concerten, die een eerbetoon zijn aan de oervormen van de tegendraadse muziek. Protrudi en de zijnen passen perfect in dat rijtje. De man mag de gitarist van The Rolling Stones bij de voornaam noemen en dronk ooit nog pintjes met David Bowie. Een icoon in de muziek, zonder dat veel mensen weten wie hij is. Hij is een vat vol verhalen en heeft daar zelfs een boek over! Dat boek, waarvan hij amper 1 exemplaar bij had om te verkopen, gaf hij als cadeau aan onze fotograaf en de twee rugzakken merchandise waren uitverkocht nog voor de bende uit Gent klaar was met spelen.
Klokslag 22.00, geen Fuzztones te zien! De frontman vond tien uur toch iets te vroeg om te beginnen en laat zijn troepen met een kwartier vertraging het podium oplopen. Meteen worden we getrakteerd op een striptease van drummer Marco Rivagli op het geluid van een ronkende motor. Na de instrumentale openingstrack struint ook Protrudi het podium op. Met ‘1-2-5’ start de band met een klassieker. De zanger hanteert dat met verve en meteen merken we op dat hij goed bij stem is. Hij heeft zich de laatste jaren goed gesoigneerd en dat is er aan te merken. Het is er meteen knal op! Er is beweging door heel de zaal. Zoals wel meer het geval is bij cultbands, hebben ook The Fuzztones een devote fanbase.
Laat er wel geen misverstand over zijn, Protrudi kan gitaar spelen. Dat bewijst hij meermaals deze avond. De band kan ook putten uit een heel arsenaal aan songs, al staat de avond in het teken van veertig jaar ‘Lysergic Emanations’. Dat debuutalbum is wat hen op de kaart heeft gezet. Wie er ook een hoofdrol speelt in de muziek, is toetsenist Nico Secondini. Hij heeft de tijd van zijn leven en vormt samen met Rivagli de sterke ruggengraat van de sound van de band. Die laatste is een ongeleid projectiel met Animal-allures. Dat bewijst hij door tijdens het slotnummer van de reguliere set, ‘Epitaph For Head’, zijn baspedaal kapot te stampen. Protrudi breekt het nummer af, zegt ons dat het een vreemde avond is vol onverwachte wendingen en Rivagli zegt dat het ook wel zonder kan. We krijgen een versie waar de grote tom de basdrum vervangt. Het klinkt geweldig, zoals eigenlijk al de hele avond.
Tijdens de overgang naar de bisnummers moet productiemanager Tim vol aan de bak om een nieuwe pedaal aan de drum te zetten voor het vervolg. De man heeft vandaag moeten werken voor zijn geld. De grote glimlach op zijn gezicht vertelt ons dat hij het allemaal graag doet. Het vijftal komt terug het podium op en trakteert ons op ‘Black Lightning’. De song vervelt in een drumsolo die niet te lang duurt en atypisch is. Secondini vergezelt zijn landgenoot op het podium en het duo voert ons naar de eerste van twee eerbetonen in de set: ‘In-A-Gadda-Da-Vida’ van Iron Butterfly. Meteen daarna is het de beurt aan het populairste nummer van de band met ‘Cinderella’, op zijn beurt een cover van The Sonics. Iedereen aanwezig geeft het volle pond, sommigen al dansend, anderen luidkeels meezingend. Met ‘She’s Wicked’ en ‘Strychnine’ sluiten The Fuzztones de avond af.
De heren van The Fuzztones en vooral frontman Rudi Protrudi zijn geen piepkuikens meer, maar zijn er toch mooi in geslaagd ons te vergasten op een uurtje nostalgie. Veel energie, onnozele bindteksten en spielerei op het podium. De zeventiger is niet van zin om te blijven stilzitten op zijn leeftijd. We zullen hem dus zeker nog terugzien!
