Herinner je het nog, de gouden muzikale tijd rond de eeuwwisseling? Een periode waarin nu metal de hele alternatieve scene in een heerlijk versmachtende wurggreep hield. Wie zich dat nog met een brede glimlach voor de geest kan halen, zit waarschijnlijk samen met ons in Vorst vanavond. Papa Roach was toen één van dé acts die het genre mee hielp exploderen en is meer dan twee decennia later nog geen spatje energie kwijt. Wij vieren maar al te graag de 25ste verjaardag van de iconische plaat ‘Infest’ mee.
Tekst: Robin Maes - Foto’s: Hughes Vanhoucke
Al staat vanavond grotendeels in het teken van een trip down memory lane, met het voorprogramma is er duidelijk aan de toekomst gedacht met stevige, moderne metalcore. De heren van WAGE WAR (8) staan meer dan hun mannetje. Ze trappen de avond geslaagd op gang met het accuraat getitelde ‘The Show’s About To Start’. Het is de opener van hun recentste studioworp ‘Stigma’ en zet de heupen meteen aan het werk.
De zaal moet nog even opgewarmd raken, maar de energie van Wage War helpt dat vlotjes vooruit gaan. Het geluid zit perfect. In 2019 zagen we deze heren nog voor 200 fans spelen in het Trix Café. Ze hebben héél wat stappen gezet sindsdien en groeien van rauwe core-jongens steeds meer richting een arena-waardige band. De soundmix zit héérlijk strak, er zijn meer meezingmomenten en ook tragere beukers die aanslaan. ‘Low’ is een intussen al iets oudere knaller.
Het mag duidelijk wezen: het is vooral het nieuwere werk van Wage War dat de massa aan het dansen krijgt. Als fans van het eerste uur valt het ons soms wat vreemd, maar zelfs non-singles als ‘Happy Hunting’ kunnen op heel wat animo rekenen. Het is ook dit nummer dat bewijst dat deze groep een uitstekende keuze als support is. Met zware Powerman 5000-vibes geloven we graag dat de hoofdact fan is geworden én dat er na vanavond weer wat luisteraars bij zijn. Op album treedt gitarist-zanger Cody Quistad meer op de voorgrond, live is brulboei Briton Bond duidelijk de circusmeester. ‘Nail5’ is wat ons betreft de lekkerste mokerslag van het nieuwe werk dat de set domineert. Het is headbangen alsof we een reservenek hebben liggen in de auto. Dat gaat duchtig verder bij ‘Tombstone’. De lichtshow is mooi, de muzikanten doen goed hun ding. Het einde van de set bevat het zeemzoete, radiovriendelijke ‘Magnetic’ (wat toch écht gewoon slappe koek blijft) en het stevigere ‘Manic’. De weg vooruit is duidelijk nog steeds in stijgende lijn voor deze oorlogsvoering.
Het eerste grootschalige gejuich start al een halfuur voor de main act. Een groots doek met een dode kakkerlak erop bedekt het zicht op het podium. Het is natuurlijk het alom bekende logo van PAPA ROACH (9) dat iedereen doet tintelen van ongeduld. En jongens, onze tintelingen zijn terecht vanavond. Met een knappe lichtshow zien we eerst enkel de silhouetten van de Amerikanen terwijl nieuwe single ‘Even If It Kills Me’ opbouwt. Wat later valt het doek en starten de festiviteiten. Met een prachtige videowall van meerdere schermen is er overal iets te zien.
Het duurt geen vijf minuten of we krijgen ook vuur en rook tot tegen het plafond. Het leuke is: deze extra energieboost is nauwelijks nodig, want de groep zelf is heerlijk hyperkinetisch. Frontman Jacoby Shaddix is een echt podiumbeest en heeft de massa volledig mee. Dat kan ook moeilijk anders als je na de opener meteen ‘Blood Brothers’ en ‘Dead Cell’ brengt. Het publiek kent ‘Infest’ klaarblijkelijk vanbuiten. De zanger moet bijna moeite doen om de massa te overstijgen en hij vindt het duidelijk geweldig.
Op de videomuren zien we afwisselend sfeerbeelden en live beelden van de show. Nog geen kwartier is verstreken wanneer het podium te klein is voor Shaddix. Bij ‘…To Be Loved’ duikt hij in het publiek voor een duet met achtduizend meezingers. Eenmaal terug op de planken zal hij niet voor het laatst teken doen om een wall of death op te zetten. Na de eerste zes schijven komen we op adem met een cover van ‘California Love’ van 2pac waarbij de zanger zijn bandleden introduceert en wat glorie gunt. Hap hap, haal genoeg lucht binnen want het gaat weer heet worden.
Als we een euro kregen voor elke keer dat we een frontman hoorden zeggen ‘This is the best crowd of the tour!’, hebben we vanavond weer een stel muntjes erbij. Het klinkt oprecht, maar als doorwinterde concertgangers blijven we sceptisch. Papa Roach wil duidelijk dat iedereen zich een kriek amuseert en lijkt echt begaan met de entertainmentwaarde van zijn productie. Die is gepast groots en werkt als een uurwerk. Voeg daar het tastbare enthousiasme aan toe en iedereen blijft in goede doen. Shaddix valt theatraal om tijdens een emotioneler zangmoment. Een halfuur later doet hij dat trucje nogmaals. Het is komisch theatraal, of het begin van een evenwichtsstoornis. ‘Infest’ is al 25 lentes jong, deze heren zijn dus ook geen tieners meer. Maar dat zie je er niet vaak aan.
Op Graspop 2023 betrapten we Papa Roach erop véél te veel filler en pauzemomenten in te lassen. Ditmaal zit de balans perfect. De band heeft ook heel wat leuke verhalen en anekdotes. Die gaan van hoe de zanger z’n vrouw zwanger heeft gemaakt tot dolle avonturen met Linkin Park en andere acts. Een streepje Linkin Park passeert tijdens ‘Forever’. Het volgende emo moment is er bij ‘Leave A Light On (Talk Away The Dark)’. De groep schenkt aandacht aan de zware thematiek rond zelfmoord en zal een donatie maken aan een lokaal hulpcentrum. Petje af. De intieme sfeer is aandoenlijk.
Het tempo gaat even wankelen met wat tragere nummers na elkaar. De vertederende kant van Papa is ook best mooi, maar sleept wat aan. Wanneer we denken dat we weer vertrokken zijn blijkt er eerst nog een drumsolo te volgen. Zijn er eigenlijk nog mensen die hier écht wild van worden? De bounce en groove keert terug met ‘Born For Greatness’ en bijhorende vuurschichten. Hierna smelten we voor ‘Between Angels And Insects’. Het is hét nummer dat de hele zaal eraan herinnert om minder materialistisch te zijn. Boodschap ontvangen, maar we doen onze bandshirts toch nooit weg.
Dat deze jongens zelf allemaal nu metalfans zijn én hun publiek kennen, wordt duidelijk bij een langgerekte medley. Eerst is er ‘Lose Yourself’ van Eminem. Nadien horen we de climaxen van ‘Blind’ van Korn, ‘My Own Summer (Shove It)’ van Deftones, ‘Break Stuff’ van Limp Bizkit en ‘Chop Suey!’ van System Of A Down. ‘Één van de geilste riffs ooit geschreven’, zegt Shaddix bij hun ode aan Korn. De volgende kan ook best tellen: de ultieme knaller is ‘Last Resort’. Vorst gaat een laatste keer uitzinnig. De echo’s vanuit de zaal zijn hoorbaar tot in zowel Vlaanderen als Wallonië. De dode kakkerlak blijkt nog steeds springlevend te zijn.
