De Amerikanen van Gatecreeper zijn al enkele maanden volle gas aan het touren met hun nieuwe plaat ‘Dark Superstition’. Hun trek doorheen Europa kent zijn eindpunt in Antwerpen. Is er nog genoeg gas in de tank voor een laatste brul, of liggen deze bands al half in de doodskist? Welke van deze twee dan ook, er hangt een lekker luguber sfeertje in de Zappa voor een avondje thrash en death metal.
Tekst: Robin Maes, Foto’s: Theo De Rycke
Alle acts van deze avond komen vanuit de United States. De eerste lading Amerikanen die het podium betreden, zijn die van ENFORCED (8). Ze geven ons meteen zin om te headbangen. Onze nek zit nog wat vast maar die raakt snel losgeschud dankzij de lekkere lading riffs. Enforced brengt thrash metal van een sterk niveau en speelt deze ook nog eens strak. Het heeft bij momenten wat weg van Slayer. Zeker het tweede nummer ‘Malignance’ doet af en toe denken aan ‘Black Magic’. Als opener van Slayer zou deze groep alvast niet misstaan.
Enforced brengt een crossover van thrash, death en punk die het publiek duidelijk goedkeurt. We krijgen zowaar al een handvol stagedives te zien. De frontman heeft het duidelijk naar zijn zin en ook na maanden touren is z’n stem nog beresterk. Die screams komen écht goed over. Met hun lange haren en vette riffs wanen we ons bij momenten even terug in de eighties thrash scene. Ik lijk met m’n Metallica-shirt en jeansvest wel een tijdreiziger in deze setting. Afsluiter ‘War Remains’ doet ons hopen en denken dat deze band heel wat nieuwe fans heeft verzameld vanavond.
Al bouwt een avondje metal wel vaker op qua niveau en intensiteit, Enforced doet ons toch denken dat de rest van de affiche serieus uit z’n pijp gaat mogen komen. We hebben preventief het nummer van de spoeddienst al op onze sneltoets staan voor 200 STAB WOUNDS (7). ‘Vieze, vuile, vettige riffs’ is duidelijk het thema van de avond. Binnen de eerste drie minuten krijgen we er hier al een vijftal geserveerd. Het publiek is gulzig en schreeuwt voor meer. 200 Stab Wounds is wat smeriger dan de vorige act, maar ook iets slordiger in z’n spel.
‘This next song is about chopping every single one of you to sh*t’, verkondigt de groep voor ze ‘Itty Bitty Pieces’ lanceren. We houden spoed dus nog even langer op sneltoets. De brutaliteit doorheen de set gaat niet liggen. ‘Fatal Reality’ is de laatste streep death metal die de zaal warm maakt voor de headliner. De animo die 200 Stab Wounds bracht, was wat minder dan die van Enforced, maar nog steeds voldoende om iedereen paraat te krijgen voor het hoofdevent.
zitten, is de sfeer in de Zappa nog die van Halloween. Het podium wordt bekleed met schedels en kettingen. Een sinistere intro bouwt op richting een horrorsfeertje dat wat weg heeft van ‘Stranger Things’. Doorheen de donkere rook betreedt GATECREEPER (7) zijn zelfgedecoreerde nachtmerrie. Opener ‘Oblivion’ is een worp van de nieuwste langspeler ‘Dark Superstition’, waarvan we vanavond veel horen. Hierop is Gatecreeper een pak melodischer (en ook wat trager) dan voorheen. Het zijn ritmische, slomere headbangers waarop positief gereageerd wordt. Frontman Chase Mason is goed bij stem en z’n gutturals komen specifiek mooi tot hun recht. Z’n zonnebril houdt hij heel de avond op. Misschien is fel licht op het einde van zo’n tour nét teveel van het goede? ‘Caught In The Treads’ is een song waarbij we heel wat lange haren van de rij achter ons in onze nek voelen headbangen. Deze song verdient dit ook wel. Ouder werk zoals ‘Craving Flesh’ is voer voor de moshpit. ‘Flesh Habit’ komt zeer sterk uit de verf. Gitarist Eric Wagner speelt scherp, zit duidelijk in z’n habitat en geniet aandachtig van de circle pits. De stappentellers hebben hun werk vanavond.
Doorheen het concert krijgen we tussenstukjes die steeds mysterieus griezelig zijn. Stemmen kermend van de pijn en stormgeluiden met donderslagen zorgen voor de sfeer. Het is dan ook apart om frontman Chase te zien met een gigantisch marihuanablad op z’n shirt. Gatecreeper zorgt geregeld voor zelfspot. Een sample van ‘Smoke weed everyday!’ na de zoveelste gore gitaar doet iedereen lachen. Een feesthoorn net voor de ontploffing van ‘Patriarchal Grip’ doet ook de bandleden zelf proesten. Sommige grapjes zijn geslaagd, anderen flauw en onnodig. Gatecreeper schommelt tussen zichtbare woede en voelbaar plezier. Een gespeeld gevecht tussen de gitarist en bassist toont aan dat de goeie interne sfeer aanwezig is.
Met ietsje meer dan een uur op het podium speelt Gatecreeper niet al te lang. Naar het einde toe zijn de riffs van ‘Starved’ en ‘Sick Of Being Sober’ wat warrig gespeeld. Bij de hit ‘The Black Curtain’ vraagt Chase aan het publiek om op podium te komen en mee te zingen, maar slechts één iemand reageert. Er zit dan ook niet écht een meezingstuk in deze anders zeer sterke song. Afsluiter ‘Boiled Over’ is opnieuw een gezapiger stuk hoofdschudden. Dat deze death metal door steeds meer fans ontdekt wordt, snappen we helemaal. Vanavond gaf Halloween nog een laatste mooie stuiptrekking. De schedels kunnen weer mee op de vlieger naar Amerika.
