In 1994 werd FIFTY FOOT COMBO geboren! Driewerf hoera! Vanavond vieren we hun 30ste verjaardag tijdens de nazomer van oktober 2024. Pakweg 400 à 450 feestneuzen zijn afgezakt naar Sint-Niklaas om dit feest mee te vieren. Een gezellig volle zaal heet dat in de stadsmond. We zijn zeker geen kenners te noemen van het genre en het oeuvre van de band, maar Rock Tribune zou Rock Tribune niet zijn moesten we een feestje afslaan!
Tekst: Kurt Van Driessche - Foto’s: Gino Van Lancker
Het aperitief
Bij een groot feest horen uiteraard eerst hapjes! Als aperitief kregen we TUFF GUAC (8) voorgeschoteld. Wat begon als het soloproject van Belly Button Records-Mastermind Rafael Valles Hilario, is inmiddels uitgegroeid tot een liveband. De ingrediënten in onze apero zijn een grote portie sixties vibes, pop, rauwe garagerock en fuzzy gitaren. Op het podium verschijnen vier jonkies met, zoals dat hoort bij alternatieve twintigers, bijhorende snorren en nektapijten. Maar al van bij de eerste gespeelde noot vervalt al dat uiterlijk en is duidelijk dat dit een act is met het potentieel ons fan te maken. Met een razende vaart steekt het viertal van wal.
Na een paar nummers vraagt Rafael aan de toeschouwers om een paar stapjes naar voor te doen. De ondertussen 200 aanwezigen luisteren gedwee, het publiek is gereserveerd, maar luistert aandachtig naar Tuff en de zijnen. Kort daarna graait de man iets uit zijn achterzak. Het blijken de setlists te zijn voor vanavond. Als je zes, zeven nummers hebt gespeeld en dan zit het kleinood nog op zak, bewijs je ons dat je die strakke set en sound onder de knie hebt. Hij krijgt hiermee de lachers op de hand en deelt de papiertjes toch maar uit. Ons lijkt het echter niet nodig, want meteen ging het tempo terug de hoogte in. Op de scène was er aan enthousiasme geen gebrek, dus besluit de frontman even de sfeer te peilen met de woorden: “Vinden jullie het leuk of stom?”. Uiteraard is er een absolute meerderheid op te tekenen voor leuk en daar zijn wij het volkomen mee eens! Gelijk steekt de band van wal met ‘Mr Fear’ van de laatste worp ‘Swanky Love’ die dit jaar uitkwam. Een album dat we ter voorbereiding van vanavond hebben beluisterd, maar hier klinken alle nummers een pak rauwer en steviger. Dit is een bende die bouwt aan een uitstekende live reputatie.
De jongelingen van Tuff Guac verrassen ons nog met een cover van Otis Redding’s ‘Sitting On The Dock Of The Bay’. Iets in ons zegt dat je van dat soort klassiekers ver moet wegblijven om het beter te doen of beter te maken dan het origineel. Niets is minder waar in dit geval. We krijgen een uitstekende versie op speed met als summum de bekende fluitsolo die overgaat naar de gitaar en eindigt op het keyboard. Puik werk!
Het voorgerecht
Het voorgerecht van de avond bestond uit Duitsers. LOS BANDITOS (7), uit Jena, spelen een mengelmoes van onversneden, pure surfrock en big beat. Ook zij beginnen stevig aan hun set. Het valt ons meteen op dat dit een band is die een mix brengt van eigen nummers en covers, soms zelfs voorzien van een eigen (schunnige) tekst. Hun albumhoezen, posters en t-shirts zijn voorzien van pin ups uit de sixties/seventies. Ze hebben nummers met een titel als ‘Nackt Im Taxi’, ‘Das Schwarzes Loch’ en ‘Porno Uschi’ om er maar enkele te noemen. Dat De Casino tussen 1955 en 1969 dienst deed als pornocinema geven we gewoon even, ter info, mee. Het is dus een beetje als thuiskomen voor de heerschappen uit Duitsland.
Deze heren nemen zichzelf niet helemaal serieus, hun muziek daarentegen wel. Het spelplezier druipt van de bühne. Elk groepslid krijgt van bij het begin van de show de spotlights. Ze nemen elk om de beurt plaats op het kleine podium vooraan om hun ding te doen. Het is in dit genre, volgens ons, een uitdaging om je publiek niet te vervelen of om elk nummer op elkaar te laten gelijken. Daar slagen deze Thuringers wonderwel in! Ze doen dit door afwisselend te leunen op het orgel om dan weer over te schakelen naar de gitaren en tempowisselingen. In het midden van de set worden we getrakteerd op het nummer ‘Pik Ass’, meteen horen we de tonen van ‘Ace Of Spades' maar dan met een Dietsche tekst. Als klap op de vuurpijl gaat ook het Korg orgel van de standaard en speelt de eigenaar als een bezetene op het instrument. Iedereen weet dat Duitsers een dingetje hebben met de keytar, maar dit is speciaal! Het mist zijn effect niet en de Banditos krijgen de halve zaal aan het dansen. Meer naar het einde van de set passeert ook ‘Personal Jesus’ van Depeche Mode de revue en tovert één van de snarenplukkers een trompet boven. Het feest is compleet.
Bij het laatste nummer krijgt ook de drummer de egards die hij verdient met een drumsolo terwijl de andere muzikanten met sambaballen staan te zwaaien. Op dat moment komt er een heerschap uit de coulissen met een fles bruin vocht die hij in de kelen van de bandleden giet als gaf hij hen de borst. Het vocht deed zijn werk want er werd nog een versnelling hoger geschakeld.
Er was nog tijd voor een bisronde in de vorm van ‘Ça Plane Pour Moi’ in een retestrakke, snelle versie. Wat ons meteen opvalt, is dat het tot dan toe zware accent in het Engels, dat ons doet denken aan Klaus Meine van Ze Scorpions, plaats maakt voor quasi perfect Frans. Alles wordt nog één keer uit de kast gehaald en de sfeer zit er goed in voor onze hoofdschotel.
Het hoofdgerecht
Die hoofdschotel is dus dertig geworden dit jaar. FIFTY FOOT COMBO (9), uit Gent, heeft ook tentakels in de stad waar ze nu spelen. Het is een warm weerzien met enkele gezichten uit het verleden, merkten we toen we tussen de shows aan de toog stonden. Vanaf het moment dat de zeskoppige band het podium bestijgt, tonen ze ons dat ze zin hebben om hun verjaardag te vieren. Met tomeloze energie nemen ze ons mee in hun monstrofonisch universum. De energetische gitarist Steven Gillis neemt het publiek bij de hand om in dezelfde mate mee te gaan in de flow van de band. Al bij het vierde nummer speelt bassist Jens De Waele van op de dansvloer. Iets wat hij meerdere malen zal herhalen. Orgeliste Sandra Hagenaar danst soms sensueel terwijl ze op haar instrument speelt, maar gaat bij wijlen tekeer als een beest. Het is een lust voor het oog. Ook bespeelt zij de theremin, een fascinerend (Russisch) instrument dat geen aanraking van de speler nodig heeft om geluid te maken. Als je het niet kent, zoek het op! Het is een deel van de typerende klank van Fifty Foot Combo, samen met de surfgitaren en pompende ritmes. Voor die gitaren is ook, minder zichtbaar aanwezig op de zijkant, Rodrigo Fuentealba verantwoordelijk. Een wonderlijke gitarist die één is met zijn machine. Met open mond staan we te kijken naar zijn gitaarspel.
Verder op de achtergrond maar muzikaal op de voorgrond staat de ritmesectie met drummer, Bart Rosseau, en percussionist, Jesse Roosen. Die laatste is getooid in een witte bivakmuts. Zij dicteren met strakke handen het tempo en daardoor is er geen seconde rust in de set. Het gaat in een rotvaart vooruit en elk lid van de groep ment op zijn beurt de fans.
Alles wat snaren heeft, trakteert de eerste paar rijen op een heus Status Quo-momentje, door met drie op een rij op het kleine voorpodium te gaan staan, wiegend met hun gitaren. Het ideale fotomoment aan de opgeheven smartphones te zien. Meteen daarna heeft de ritmesectie een paar minuten durend solomoment. Meestal zijn we geen fan van drumsolo’s, maar dit is eentje waar we graag een uitzondering voor maken. Indrukwekkend. No rest for the wicked!
Na een zeer korte verpozing keren de zes nog een keer terug voor twee bisnummers. Als eerste is ‘Wild Man’ aan de beurt. Het enige nummer in de set voorzien van tekst, tenminste als je het tweede bisnummer, het oneliner lied ‘Doe De Duif’, niet meetelt. Gitarist Steven trekt een eerste fan de planken op om mee te dansen en al snel het vol fans die het beste van zichzelf geven. Ook de trompettist van Los Banditos doet zijn duit in het zakje. Steeds sneller spelen ze de Duif, de basgitaar vliegt in het rond. Het lijkt een beetje een zootje, maar hiervoor bestaan twee goed bij elkaar passende woorden … Dikke Feest! Wij hebben ervan genoten, de afwezigen hadden ongelijk.
En alsof dat nog niet genoeg was, was er ook nog dessert in de vorm van DJ FONTANA (Jo Van Bockstal). De kers op de taart! Een, ook culinaire, legende uit de hoofdstad van het Waasland, nog voor er ooit sprake was van de jongen in het konijnenpak met de matrak. DJ Fontana zorgde tussen de bands voor passende muziek, waardoor de mensen binnen in de zaal bleven. Na de hoofdbrok is hij de kers op de verjaardagstaart die we op deze avond met plezier naar binnen smikkelen.
