Dertig jaar geleden zag in Grembergen Janez Detd. het levenslicht als Jane’s Detd. Ieder van ons kwam de band onderweg op zijn of haar pad tegen. Was het niet als beginnende band op elke pensenkermis, dan wel op de grote podia van Pukkelpop en Werchter. In de jaren stillekes waren Nikolas Van Der Veken en de zijnen niet uit de lokale hitlijsten weg te slaan. Nu, zoveel jaren later, zijn de agenda’s drukker en is het touren veel minder, maar vanavond spelen ze ten dans in de Wase hoofdstad, in meer dan vol ornaat en voor een vol huis.
Tekst: Kurt Van Driessche - Foto’s: Wim Heirbaut (CreepingMacKroki)
Opwarmen voor het dertigste verjaardagsfeest mag PIETER DEPOUILLON (6) doen. De Dendermondenaar is een logische keuze, aardrijkskundig gezien toch, muzikaal ligt dat heel wat anders. Pieter brengt samen met zijn akoestische gitaar klassiekers van helden. Helden genaamd Bob Dylan, Neil Young, Tears For Fears en zelfs ‘The Rope’ van Wunderhorse passeren de revue.
De al talrijk aanwezige meute luistert aandachtig, zingt zelfs hier en daar mee met Pieter. Elke keer krijgt hij de handen op elkaar, maar echt warm lijken ze het helaas niet te krijgen. Al doet de troubadour zijn stinkende best. Depouillon was leuk, maar stond niet op zijn plaats. Een avond vol nostalgie had misschien beter kunnen beginnen met pakweg Gwyllions, Skool’s Out of Unsure.
JANEZ DETD. (8), afkorting voor Jane is determined, bestijgt onder luid applaus het podium. Dertig jaar in het vak is een sterk staaltje volharding. Veel andere bands houden het zo lang niet vol, al zeker niet in het punkrockgenre. Van Der Veken en de zijnen, zij het met wel wat personeelswissels, doen dit wel. De spil van dit alles zijn de zanger en drummer Bram ‘The Machine’ Steemans.
Het is van de start duidelijk dat iedereen, band en publiek, hier klaar voor is. Ondanks de dertig jaar oudere knoken. Bij het openingsnummer ligt Nikolas al meteen bovenop het publiek om te crowdsurfen. Hij draagt zijn kenmerkende leren vest van weleer, die we al minder hard hebben zien spannen dan vanavond, maar wonderwel nog altijd past. De meesten onder ons zijn al lang niet meer de slanke jonkies van weleer. Wat iedereen aanwezig wel bij heeft, is dezelfde energie als in de jeugdige tijd. Als ‘Rock On’ weerklinkt als song nummer twee staat de hele keet al in de fik. Vuisten in de lucht, stemmen op voorhand gesmeerd en moshen voor dood. We zouden dit het hele verslag kunnen herhalen, maar doen dit niet. Geloof ons op ons woord als we zeggen dat heel wat aanwezigen de rest van het weekend mogelijk met stramme spieren en schorre kelen hebben moeten doorbrengen voor dat ene avondje plezier om de verjaardag van Janez Detd. te vieren.
Op je dertigste verjaardagsfeest nodig je niet meteen al je exen uit. Janez Detd. doet dat wel. Zo zijn we bij song vier op de setlist al toe aan de derde bassist. JD toert al een aantal jaar met dit, wat ons betreft, fijne concept. Zo zijn stichtend lid en bassist Bob Haentjes, bassist Thomas Maes en knipperlichtgitarist Tim Toegaert tevens van de partij. Dat die laatste nog tijd heeft in zijn drukke agenda tussen al het werk dat hij heeft met Fleddy Melculy, Hellmut Lotti en Willy Sommers, toont hoe fijn het is om deel uit te maken van het collectief geheugen van JD. Wie ook het podium opwandelt, is Dimitri Vinck van Gwyllions om wat te komen meezingen.
Veel van de teksten van weleer zouden nu niet meer passeren, laat staan dat ze airplay zouden krijgen op de nationale radio. De frontman benoemt het zo bij zijn aankondiging van ‘Beaver Fever’ en ‘Lisa’. Nochtans kleppers van songs die woord voor woord worden meegezongen. Wat zijn we blij dat die in de negentiger jaren zijn geschreven. Hij vraagt ook regelmatig hoe het gaat met de knoken van zijn publiek. We worden er niet jonger op en hij bouwt, mogelijk ook voor hem en zijn muzikanten, de nodige rust in. We horen wat gemor rondom ons in de vorm van ‘minder praten, meer spelen’, maar begrijpen best dat een punkrockshow spelen aan het hoge tempo van rond 2000 niet meer kan in 2025. Nochtans is het hier anderhalf uur pieken. Alle klassiekers passeren. Als je nu denkt “welke klassiekers?”, geven we even een korte opsomming want het aframmelen van de setlist doen we niet … ‘Anti Anthem’, ‘My life/My Way’, ‘Raise Your Fist’, ‘Allright’ en ‘Saturday’. Door het te beperken tot vijf doen we het ouvre van Janez Detd. zelfs oneer aan.
Poppunkers zijn zeer sterk in maken van eigenzinnige covers. Daarin is JD geen uitzondering en laat nu net ‘Take On Me’ en ‘Mala Vida’ twee van de bands meest bekende nummers zijn. In plaats van ze op het einde van de set te steken, zitten ze er middenin. Sterk werk wat ons betreft, al is het ontbreken van een authentieke blazerssectie wel het enige puntje van kritiek. Zeker als het je verjaardag betreft, mag het net dat tikkeltje meer zijn. Al doet het Hammondorgel waarop deze partijen worden gespeeld het ook meer dan deftig. Bij de A-ha cover duikt Nikolas voor de zoveelste keer het publiek in. Band en toeschouwers zijn meer dan één deze avond, tot wanhoop van de roadies, die telkens de bekabeling van de frontman moeten komen beschermen tegen knopen of het publiek tegen verhanging, zo u wil. Want zelfs dat is nog authentiek old school, geen draadloos gedoe, aan de leiband met de gitaar en microfoon.
Na vandaag kunnen we gerust stellen dat punk en bij uitbreiding punkrock niet dood is. Integendeel! Mogelijk zijn we allemaal op weg naar de uitgang, zolang we meerdere keren per jaar een feestje mogen bouwen zoals deze memorabele vrijdagavond in Sin City, gaan we met de glimlach op weg naar onze eeuwige jachtvelden.
