Uitspraken als ‘De luidste band van de wereld!’ en ‘Deze band brengt geflipte en intense live shows!’: dan is ook bij ons de nieuwsgierigheid aangewakkerd. Een avondje in een halfvolle Trix-Club is ons deel. De Synthesizer Tour, genaamd naar het in oktober van vorig jaar uitgekomen album van A Place To Bury Strangers, brengt deze line-up na Brussel, waar het trio zich al kon opwarmen aan het Belgische publiek, nu ook naar Antwerpen. Een avondje buiten onze comfortzone, kan best leuk zijn, dachten we. Maar was dat ook zo?
Tekst: Kurt Van Driessche - Foto’s: Claude Bosschem
Als opwarmer voor deze avond krijgen we MADELINE GOLDSTEIN (7), opgegroeid in Portland, Oregon, nu woonachtig in de City Of Angels. In 2019 gooide ze het juk van haar band Fringe Class van zich af en ging ze solo om voortaan te doen wat ze wil, zonder nog compromissen te moeten maken. Synthgedreven darkwave is wat we horen. Denk Depeche Mode ten tijde van ‘Violator’, maar gefront door Madonna, zo klinkt het. Goldstein heeft een enorm stembereik, wat ons enerzijds aan de eerdergenoemde doet denken, maar evengoed haalt ze soms hoog uit en dat neigt dan weer richting Kate Bush. Deze twee zangeressen zijn niet toevallig grote voorbeelden. Een Rock Tribune-collega deed het dan weer denken aan Siouxsie en haar Banshees. Al deze vergelijking gaan op voor wat we horen.
Compromisloos is het minste wat je kan zeggen van hetgeen Goldstein ons brengt. Ze danst de hele set theatraal op de beukende muziek, haar handen gaan alle kanten op. Bij het spelen op haar keyboard klemt ze haar microfoon tussen oor en schouder. Deze momenten zijn echter schaars, want er is veel voorgeprogrammeerd. Dat geeft de zangeres veel vrijheid op het podium om haar ding te doen. Er schijnt een projectie op het podium en dat valt ons pas later in de set op gezien het felle licht en de vele rook op het podium.
Madeline heeft één metgezel op het podium, een gitariste, Lila. Zij neemt ook de backing vocals op zich. Op vier dagen tijd heeft ze de hele set moeten leren en krijgt daarvoor het lof dat ze verdient van Goldstein. We kunnen enkel vaststellen dat het boeltje strak zit. Tijdens de set spotten we ook de frontman van de hoofdact tussen het publiek, die zijn voorprogramma en diezelfde fans aandachtig observeert. Uit zijn lichaamstaal kunnen we merken dat hij alvast tevreden is van het eerste.
Madeline Goldstein is een ervaring. Het dansbare van alles staat in enorm contrast met de melancholie. Het was een aangename verrassing, al kreeg ze verbazingwekkend weinig applaus na haar set terwijl ze nochtans een puike prestatie leverde.
‘De luidste band van New York’ is hoe A PLACE TO BURY STRANGERS (8) te boek staat. Een reputatie die ze kregen nog voor hun eerste album uit was gekomen. Nu zeven albums en talloze EP’s later is het een band die een psychedelische mix van post-punk en noise rock speelt en dat aan ons presenteert als een muur van geluid. Gitarist en zanger Oliver Ackerman is de enige overlever van de originele bezetting en wordt nu aangevuld met Sandra (drums) en John (bass) Fedowitz, een getrouwd koppel dat al vier jaar deel uitmaakt van APTBS. Aan de merchandisestand zien we niet alleen shirts en albums te koop, maar ook gitaarpedalen. Ackerman is de bezieler van Death By Audio, waar hij zijn eigen machinerie maakt om op te spelen. De man is een creatieve duizendpoot, zo blijkt.
In een razende vaart gaat de set van start met ‘Dragged In A Hole’. Onder begeleiding van een aanhoudend flitsend stroboscooplicht, terwijl de rookmachine overuren draait, speelt Oliver als een bezetene op zijn gitaar. Die gitaar gaat alle kanten op, net als hijzelf. Al vanaf het begin merken we de beloofde energie. Ook onze oren zijn wakker als bij het derde nummer van de avond, ‘We’ve Come So Far’ ook alles luider begint te klinken. Strategisch houden we de decibelmeter in de gaten om ook dat andere feit te checken. Het is een rare gewaarwording die we vaststellen … Het cijfer op de meter gaat amper omhoog terwijl we toch een duidelijk verschil in volume waarnemen. Tijdens dit nummer tilt de gitarist ook zijn gitaar boven de eerste rijen van het publiek, die naar zijn snaren grijpen. Hij laat dit toe en tovert toch een melodieus geluid tevoorschijn.
In sneltempo volgen de songs elkaar op, je ogen en trommelvliezen krijgen amper rust. De muur van geluid, wat sommigen gewoonweg lawaai zouden noemen, die je constant in je gezicht bonkt, is melodieus. Je krijgt een distorted geluid van de basgitaar van John, overgoten met een fuzzy gitaargeluid. Dat is enorm intrigerend.
Midden in de set komt APTBS van het podium om een viertal nummers in het publiek te spelen. De bas blijft nog even denderen terwijl echtgenote Sandra van het podium kruipt richting een grote tom midden in de zaal. Ze bonkt erop, even bezeten als haar frontman, en zo draagt het koppel heel dit intermezzo. Ackerman zelf draait aan knopjes op een bord vol pedalen en gebruikt zijn stem als instrument dat moet aangepast worden, badend in rood licht van een zaklamp die hij uit zijn zak tovert. Het is hoogst amusant en indrukwekkend. Terwijl we dit spektakel vanop een afstand gadeslaan, lijkt het alsof een stam staat te dansen rond een vreugdevuur. Het draagt bij aan de goeie sfeer en betrokkenheid van de aanwezigen. Ondertussen blijft op het podium het licht flitsen en de rook spuien.
Als de sessie midden het publiek eindigt, weerklinkt opnieuw het gitaarspel van Ackerman en kan ook iedereen weer alles zien. In het publiek spelen is leuk, maar niet iedereen heeft zicht op wat er gebeurt. Ook terug op de bühne leidt de strakke hand van Sandra de dans. Ze legt er duchtig de pees op en is verantwoordelijk voor het verschroeiende tempo van de hele set.
Intussen zijn we op het einde van de set aangekomen, een eerste keer tikt de decibelmeter de 100 dB aan. ‘I Lived My Life To Stand In The Shadow Of Your Heart’ weerklinkt nog luider, de intro brengt het halve publiek aan het dansen. De zanger zwaait als door de duivel bezeten met een strobolamp boven het hoofd en gebruikt ze ook om op zijn gitaar te spelen, terwijl hij heen en weer loopt over het podium, dat voor het eerst deze avond in donkerte verhuld is. Ackerman zwaait ook alweer met zijn gitaar en ramt ze tegen alles wat vast en los zit en laat ze vallen op de grond. Al het geluid dat er uitkomt, past perfect in het pompende ritme dat we horen. Naar het einde van dit nummer flitst het witte licht over het hele podium en dat doet geen deugd aan de ogen.
Terwijl er terug een drumketel verschijnt vooraan het podium, neemt Sandra Fedkowitz andermaal het voortouw tijdens de afsluiter ‘Have You Ever Been In Love’ van de jongste plaat. We zien in onze ooghoek een cijfer verschijnen dat op eenzame hoogte staat, nl 108.3 dB. De luide indruk is verdwenen. Dit is écht luid. Pas na het einde van het nummer dankt Oliver ons beleefd voor onze aanwezigheid en verdwijnt de band. Meer interactie is er niet, en dat is ook niet nodig. Wat we hier gezien hebben, was het beloofde spektakel.
Intens, energiek en luid. We zijn blij dat het na een uurtje klaar was en vragen ons af of er iemand klaar kan zijn voor een langere tijd van dit geweld, voor zowel band als publiek. Dit is een aanslag op lijf en leden, maar wel eentje dat deugd doet. De conclusie is dat je soms uit je comfortzone moet stappen om weggeblazen te worden. Laat dat onze oproep zijn na vanavond. Kom uit je kot en ga dingen beluisteren waar je normaal voor thuis blijft. Het kan maar meevallen zoals vanavond in Trix.
